Najpiękniejsze polskie starówki

W Polsce mieści się obecnie ponad 900 miast, gdzie zamieszkuje blisko 62% populacji kraju. Każde z tych miast oferuje unikalną mieszankę historii, rozmiarów, architektury i funkcji. To niezwykłe organizmy miejskie, które nierzadko rozwijały się przez setki lat. W ich murach, ulicach i budynkach zapisana jest pasjonująca historia, która odzwierciedla epizody świetności oraz chwil upadków, tego, jak zmieniały się na przestrzeni lat i jak wyglądało życie ich mieszkańców przez różne pokolenia.

Centralnym punktem każdego miasta, wokół którego przebiegał jego rozwój, jest najstarsza dzielnica, określana mianem starego miasta. W potocznej mowie używa się też terminu starówka, co odnosi się zwłaszcza do warszawskiej części zabytkowej. Sieć miast na terenie dzisiejszej Polski zaczęła kształtować się już ponad tysiąc lat temu, a historia ich najstarszych centrów jest starannie rekonstruowana w oparciu o dowody archeologiczne i historyczne. Pierwsze zalążki miast powstawały w okresie formowania się państwowości – w X i XI wieku. Wówczas to wznoszono pierwsze grody plemienne, które stanowiły umocnione siedziby książęce. Obok nich powstawały także umocnione osady, znane jako podgrodzia, gdzie mieszkali drużyna książęca, ludność służebna, rolnicy, rzemieślnicy i kupcy. Z biegiem czasu, wewnątrz wałów drewniano-ziemnych pojawiały się monumentalne budowle, takie jak świątynie, kaplice i palatia. Wczesne ośrodki osadnicze można postrzegać jako zalążki współczesnych miast. Zdarzało się, że niektóre grody traciły swoje znaczenie i pustoszały, ale ich fragmenty przetrwały próbę czasu.