Moje wspomnienia: rok 1863

Obraz, który się przed nami rozciągał, był niezwykle malowniczy. Przy blasku ognia, z twarzami pokrytymi sadzą i brudem, żołnierze wyglądali imponująco, pomimo swojego zmęczenia i zniszczonych ubrań. Atmosfera była pełna entuzjazmu, kiedy okrzyki „Niech żyje major! Niech żyje naczelnik! Niech żyje Polska! Niech żyje wolność!” przetaczały się niczym grzmot przez zebrane szeregi. Następnie, zjednoczeni w duchu, wszyscy zaśpiewali „Jeszcze Polska nie zginęła”. Po tej chwili wspólnoty i refleksji modlitewnej za poległych, ruszyliśmy dalej w drogę, nie odczuwając zmęczenia. Po przebyciu kilku mil, osiedliśmy w gęstwinach lasu, w biały dzień, by odpocząć i nabrać sił.