Moja Warszawka

Kto nie zna Lopka? "Lopek i kropka" – tak brzmiał refren, który niosła rozbawiona Warszawa lat 20. i 30. XX wieku, odnosząc się do znakomitego komika, aktora i, co się okazuje, utalentowanego narratora – Kazimierza Krukowskiego (1901-1984). W pamięci fanów kabaretu i filmu zapisał się jako mistrz zabawnych piosenek satyrycznych, które wyśmiewały ówczesną rzeczywistość, ale przede wszystkim jako wybitny wykonawca żartobliwych szmoncesów. Charakterystyczna była jego sceniczna aura: wytarte brązowe paletko w czarną kratę i znoszony melonik, dzięki którym przez lata bawił publiczność łaknącą śmiechu.

Po wojennych przejściach i powrocie z emigracji, Krukowski znowu stanął na scenie, ale także zaczął spisywać swoje wspomnienia. Owocem tej pracy była książka "Moja Warszawka", wydana w 1957 roku przez Filmową Agencję Wydawniczą, której urok dopełniają ilustracje Eryka Lipińskiego. Na niewielu ponad stu stronach autor zaprasza czytelnika do świata przedwojennej Warszawy, pełnego teatru, kabaretu i kina, do którego miał ogromny sentyment. Opisuje minione gwiazdy, takie jak delikatna Loda Halama z siostrami, niezapomniana i przedwcześnie zmarła Zula Pogorzelska, charyzmatyczna Ordonka, wyjątkowy konferansjer Fryderyk Jarossy oraz znakomici aktorzy, wśród których byli Adolf Dymsza, Ludwik Solski i Michał Znicz. Każdą z tych postaci ożywia na kartach książki ciepłymi i pełnymi pasji opisami.

"Moja Warszawka" to nie tylko opowieść o ludziach, ale także o mieście. Krukowski zabiera nas na nostalgiczną wędrówkę po kawiarniach, eleganckich restauracjach i tajemniczych zakamarkach stolicy. Choć niewielka objętościowo, książka ta stanowi pełną uczucia kapsułę czasu, przenosząc czytelników do serca przedwojennej Warszawy. Po latach ponownie przypominamy czytelnikom to niezwykłe dzieło, mając nadzieję, że dzięki niemu odkryją kawałek zapomnianej historii naszej stolicy.