Między Londynem a Warszawą

Książka oferuje dogłębną analizę polityki wobec polskich emigrantów we Francji w okresie od 1944 do 1956 roku. Skupia się na działaniach zarówno rządu polskiego na uchodźstwie, który funkcjonował z Londynu po zakończeniu II wojny światowej, jak i władz Polski Ludowej, ustanowionych przez Związek Radziecki od 1944 roku. Po inwazji aliantów na Normandię, rozpoczętej 6 czerwca 1944 roku, Francja stopniowo uwalniała się spod niemieckiej okupacji, co otworzyło nowe możliwości zarówno dla polskich władz emigracyjnych, jak i komunistów przygotowujących się do przejęcia władzy w Polsce, w kontekście kształtowania polityki wobec polskich emigrantów zamieszkujących obszary nad Sekwaną i Loarą. Rok 1956 jest uznawany za koniec tego okresu, stanowiąc symboliczny moment także w kontekście emigracji. Przełom październikowy z 1956 roku, choć często pomijany w dyskusjach o zmianach politycznych, odegrał istotną rolę w kształtowaniu polityki emigracyjnej. Już od 1954 roku można zaobserwować zmiany w podejściu władz PRL, szczególnie widoczne w roku 1955 wraz z początkiem tzw. drugiej repatriacji, co zbiegło się z ważnymi przemianami w polskiej emigracji. Kryzys wywołany odmową ustąpienia prezydenta Augusta Zaleskiego w 1954 roku oraz kwestionowanie zasad legalizmu Polskiego Państwa na Uchodźstwie skomplikowały sytuację, przez co po 1954 roku trudno mówić o jednolitej polityce władz emigracyjnych wobec Polaków we Francji.