Maryla i Debora

Historię dwóch kobiet, które spotykają się w przedwojennej i wojennej Warszawie, trudno nazwać zwyczajną, choć obie mieszkają w tym samym mieście, ich światy wydają się być od siebie bardzo odległe. Maryla Wetlińska pochodzi z bogatej rodziny, ma kochającego męża i spodziewa się dziecka, co zapewnia jej stabilne życie. Z kolei Debora Leman żyje w relacji z żonatym mężczyzną, Aleksandrem, zdając sobie sprawę, że ich związek pozbawiony jest perspektywy na prawdziwy dom. Kobiety spotykają się tuż przed wybuchem wojny, kiedy to Debora jako pielęgniarka udziela pomocy omdlałej Maryli. Ich ponowne spotkanie w 1942 roku jest jeszcze bardziej znaczące: Debora, uciekając z warszawskiego getta, odnajduje schronienie w domu Wetlińskich, co zmusza Marylę do refleksji, czy jest gotowa zaryzykować własne bezpieczeństwo, by uratować kogoś zupełnie obcego.

To opowieść nie tylko o oddzielnych losach kobiet, ale także o decyzjach mężczyzn i kobiet, ich instynkcie przetrwania, a także o wierności i zdradzie. Jest to pierwsza część trylogii, która przedstawia historię kilku warszawskich rodzin w okresie międzywojennym, wojny oraz czasów PRL. Wierność, choć fundamentalna dla budowania zaufania, w czasach zagrożenia życia własnego lub bliskich, staje się pojęciem względnym. Już w prologu powieści jedna z bohaterek postanawia zdradzić męża, by ratować chore dziecko. Trudno osądzać jej wybory bez uwzględnienia trudnych okoliczności, które skłoniły ją do takiej decyzji. Autorka, Magdalena Mosiężna, podkreśla, że jako pisarka ma przywilej przekraczania granic, których sama mogłaby nie naruszyć w swoim życiu.