Malebranche

Skończoność musi być tak bardzo skończona, jak to tylko możliwe, aby wcielenie Bożej nieskończoności mogło prawdziwie ukazać Bożą chwałę. Im większa przepaść między skończonością a nieskończonością, tym bardziej nieskończoność może objawić swoją chwałę w świecie skończonym, innym. Dlatego też świat musi balansować na krawędzi nicości, aby w środku swej skończoności ukazywać swoją niemal-nicość, co sprawia, że jego podniesienie przez wcielenie staje się godne Boskiej chwały. Boski plan nigdy nie mógłby opierać się na doskonałej skończoności.

Pragnieniem Boga jest uniwersalna nicość człowieczeństwa, która tworzy tło dla Boskiej wizji ofiary; to w tej nicości Bóg przedstawia się na krzyżu. Właśnie w ten sposób realizuje on swoje pragnienia, które prowadzą do objawienia jego mądrości i chwały. Te, można by powiedzieć, są wyrazem Boskiej przyjemności. Gdybyśmy chcieli użyć terminologii Malebranche'a, moglibyśmy stwierdzić, że mądrość to Boże pragnienie, a chwała to Boża rozkosz.