Ludzie i zwierzęta

Autobiografia Antoniny Żabińskiej to fascynujące świadectwo życia kobiety, która stała u boku swojego męża, Jana Żabińskiego, dyrektora Warszawskiego Ogrodu Zoologicznego. Jan przekształcił warszawskie zoo w nowoczesne centrum nauki i hodowli, a wraz z Antoniną stworzył w nim dom pełen empatii dla zwierząt. Antonina była uznawana za osobę o niebywałej intuicji i zdolnościach w opiece nad nawet najbardziej egzotycznymi gatunkami, mimo braku dostępu do współczesnych medykamentów i technologii.

W czasie niemieckiej okupacji role te nabrały nowego znaczenia, gdy małżeństwo Żabińskich postanowiło ukrywać Żydów. Jan, z pomocą Antoniny, wyprowadził z getta wiele osób, podczas gdy ona przekształciła zoo w azyl, zapewniając uchodźcom poczucie bezpieczeństwa i namiastkę normalnego życia. Po powstaniu warszawskim, gdy Jan znalazł się w niewoli, Antonina musiała samodzielnie stawić czoła przeciwnościom. Jej odwaga i siła zostały wystawione na próbę, szczególnie w momencie, gdy naziści grozili jej synowi Rysiowi, oraz gdy zmuszona była uciekać z nowo narodzoną córką i synem z obleganej Warszawy. Historia Antoniny Żabińskiej jest źródłem inspiracji dla wielu, a jej niezłomność w obliczu zagrożeń pozostaje żywym przykładem odwagi.