Ludobójstwo w Afryce

Pod powierzchnią zatoki Luderitz w Namibii nurkowie natrafili na ludzkie szczątki otaczające Shark Island, wraz z zardzewiałymi stalowymi kajdanami, które kiedyś uwięziły tychże ludzi. Ci, których tam internowano, niemal zupełnie zniknęli z kart historii, zarówno tej namibijskiej, jak i światowej. Dla większości osób spoza Namibii nazwy takie jak Hererowie, Witbooiowie Nama czy Nama z Bethanie są zupełnie nieznane. Aby w pełni zrozumieć narodziny i rozwój nazizmu oraz jego ideologiczne fundamenty, nie możemy pominąć wydarzeń, które miały miejsce w Afryce pod panowaniem cesarza Wilhelma II. 12 maja 1883 roku na południowo-zachodnim wybrzeżu Afryki, dzisiejszej Namibii, zawisła niemiecka flaga — moment, który zapoczątkował kolonialne ekspansje Niemiec na tym kontynencie. Przybycie sił kolonialnych oznaczało dla rdzennej ludności początek brutalnego ucisku i wojny na wyniszczenie. Tysiące rdzennych mieszkańców zostało zabitych lub zmuszonych do ucieczki na pustynię, co równało się wyrokowi śmierci. Do 1905 roku ci, którzy przetrwali, trafili do obozów koncentracyjnych, gdzie byli systematycznie głodzeni i zmuszani do pracy aż do śmierci. Długie lata po tych wydarzeniach, ludzie i idee, które były motorem etnicznych czystek w Niemieckiej Afryce Południowo-Zachodniej, przyczyniły się do formowania partii nazistowskiej. Celowe ukrywanie prawdy o ludobójstwie Herero i Nama trwało niemal sto lat. Jednak odnalezienie grobów ofiar pozwala na nowo spojrzeć na tę mroczną historię, podważając przekonanie, że nazizm był jedynie osobliwym epizodem w dziejach Europy.