Loveboat, Taipei. Tom 1

[współpraca reklamowa]

W trakcie czytania wiele razy ochotę odstawić książkę na półkę i już nigdy do niej nie wracać. Nie zrobiłam jednak tego. Czytałam z reguły po kilka stron i robiłam sobie krótsze lub dłuższe przerwy, ale za każdym razem zmuszałam się do powrotu i skończenia czytania. Liczyłam, że może po kolejnym rozdziale książka będzie ciekawsza i jak dla mnie bardziej zrozumiała, ale się myliłam.

Mam wrażenie, że wszystko w książce działo się dziwnie szybko i nie potrafiłam za tym nadążyć. Początkowo myślałam, że winą mojego braku rozumienia treści jest pierwsze jak dla mnie spotkanie z literaturą azjatycką (jeśli chodzi o miejsce akcji i imiona bohaterów, które początkowo mi się mieszały). Jednak później, gdy już znałam i pamiętałam wszystkich bohaterów nadal miałam czasami problem, aby zrozumieć co się w tej chwili dzieje, albo dlaczego, bo ze wcześniejszych rozmów rozumiałam coś zupełnie innego niż powinnam.

Jednym z najważniejszych wątków w tej książce był trójkąt miłosny. Ja już sama nie wiedziałam, kto ostatecznie podoba się Ever, ani z kim jest czy cokolwiek. Odczułam jakby jednocześnie ten trójkąt miłosny miałby być główną historią w tej książce, ale był bardzo słabo rozwinięty. W tej historii jest wiele wręcz absurdalnych sytuacji czy konfliktów, które w sumie to się rozwiązywały praktycznie same i to w bardzo krótkim czasie.

Książka zawiera jednak wiele wartościowych przesłań, jednak tutaj również brakuje mi dokładniejszego opisu i rozwinięcia jakoś tych sytuacji. Kolejną ważną kwestią są przesadne oczekiwania i presja nakładana na Ever ze strony jej rodziców. Główna bohaterka przez całą historię szuka sposobu, aby móc żyć po swojemu i robić to co kocha. Przez cały czas podkreśla, że taniec jest dla niej ważny, a także jest częścią niej, jednak rodzice zmuszają ją, aby poszła na medycynę.

Bardzo zawiodłam się na tej książce, jednak przede mną jest jeszcze druga część. Oby była lepsza...