Listy zza grobu

Zacznę przewrotnie od motywu, jak kierował mną, gdy sięgałem po “Listy zza grobu” - ciekawość! W pierwszej kolejności związana z tym, dlaczego autor odniósł tak spektakularny sukces na rodzimym rynku beletrystyki. Wydaje mi się, że ta odpowiedz nasuwa się sama po kolejnej lekturze spod znaku tego autora - jak nie kochać Remigiusza Mroza, gdy ten zupełnie nie wymaga od czytelnika myślenia po ciężkim dniu? Doceni to każdy, kto zamiast serialu wybierze książkę: ciężki dzień w pracy, szef znowu się czepiał, dziewczyna ma swoje huśtawki nastrojów, a kumple poszli na mecz. W tej sytuacji znalazłem powieść lekką, przyjemną, która jednocześnie ciekawi i nie pozwala się nudzić czytelnikowi - czego chcieć więcej? :-) <br> <br> Warto na wstępie zaznaczyć: to jest lektura idealnie skrojona pod to, by nie eksploatować mózgu: czuć się powierzchownie zaangażowanym w akcje, bez potrzeby jej głębokiej analizy, niekiedy w obliczu poważnych obowiązków domowych przerwać czytanie i wrócić do niej po chwili. Takie podejście wiele ułatwia, pozwala bowiem przymknąć oko na ledwie zarysowany w książce wymiar sprawiedliwości, będący skądinąd ważnym punktem odniesienia dla samej historii opisanej w powieści. Podobnie zresztą jak działający w jego ramach funkcjonariusze służb czy organów ścigania. Remigiusz Mróz wrzuca też do tego gotującego się, literackiego kotła kilka przypraw: porusza kwestię edukacji, rozwoju technologii, a nawet uprzedzenia wobec osób LGBT. Dla każdego coś miłego? Tak, jeśli wrócimy do początku, czyli to powieść sensacyjna, reszta ma tylko stanowić porywające tło dla czytelnika. <br> <br> Przejdźmy do meritum: o czym jest ta książka? Remigiusz Mróz przedstawia nam nowego bohatera swoich powieści: Seweryna Zaorskiego. Człowiek ten zawodowo parający się patomorfologią, prywatnie jest ojcem i mężem. Wraca on wraz z dwiema córkami do Żeromic, swojego rodzinnego miasta. Spotyka on tam wielu dawnych znajomych, a wśród nich Kaję Burzyńską, kobietę wokół której kręci się cała intryga opisana w książce. Tytułowe listy zza grobu należy traktować dosłownie: główna bohaterka dostaje (co roku!) od ojca "listy zza grobu, mimo iż ten... zmarł dwadzieścia lat wcześniej. Przez kilkanaście lat nie widzi w nich żadnego drugiego dna, lecz kiedy Seweryn trafia na pierwszy trop, wszystko nabiera sensu, a listy z przeszłości zawierają ukryte wskazówki. Akcja szybko nabiera tempa, a stawka jest najwyższa z możliwych: życie albo śmierć. <br> <br> Plus dla autora za tę misterną intrygę|: zagadka, przed którą stają nie tylko bohaterowie, ale również czytelnik śledząc ich losy na kartach powieści jest co najmniej intrygująca. Remigiusz Mróz przyzwyczaił nas do tego, że podejmuje wyrafinowaną grę z czytelnikiem, podkłada pod nos fałszywe tropy, zwodzi i knuje ustami bohaterów swoich powieści, a wszystko po to, aby dać nam emocje! Podziwiam pana Remigiusz Mroza za świetnie obmyśloną zagadkę. Podczas czytania miałam różne teorie co do zakończenia, ale za każdym razem były one skutecznie niszczone, przez co czułam się zwodzona za nos. Na jednej stronie miałam pewność co do rozwiązania tajemnicy, a na drugiej traciłam ją i potrzebowałam chwili "postoju", by ułożyć sobie w głowie nowe, szokujące informacje i fakty. A im dalej byłam, tym częściej potrzebowałam postojów aby połapać się o co chodzi w tej zawiłej sprawie. Tym samym można nabrać przekonania, że autor poświecił sporo czasu na stworzenie w swojej głowie całej opisanej na kartach powieści intrygi. Korzystał on zarówno z literatury, matematyki, geografii - wszystkiego. Jestem przekonany ,że gdyby ktoś kazał mi ułożyć coś podobnego, to zajęłoby mi to kilka lat, a może i nigdy by mi się nie udało. Dla takiego zwykłego człowieka, jak ja, jest to po prostu czarna magia!<br> <br> Zostawiając jednak temat kryminalnych zagadek: warto powiedzieć, że bohaterowie są wspaniale nakreśleni. Każdy z nich miał inną osobowość i żaden szczególnie mnie nie denerwował. Polubiłam https://******.** Seweryna, za jego humor oraz ironię - bardzo mi one odpowiadały. Pozostając przy dobrym humorze - powieść, mimo wątku kryminalnego, ma w sobie dużo dowcipów, a że ja od zawsze byłam fanką komedii (co prawda filmowych, ale to też się liczy) i takie żarciki i grę słów bardzo cenię. <br> <br> "Listy zza grobu" polecam z czystym sumieniem - ani sekundy nie nudziłam się przy tej lekturze, mimo iż jej "guilty pleasure" jest aż nadto widoczne - to znak rozpoznawczy Remigiusza Mroza: ma być miło, lekko i przyjemnie - i miło mi przyznać, że było:-)

Kolejna udana książka Remigiusza Mroza. Tajemnice z przeszłości, nowo rozpalona iskra namiętności, moralnie szary główny bohater. Po przeczytaniu pierwszej książki z cyklu z przyjemnością sięgnę po kolejną.

To już moja kolejna recenzja na stronie skupszopu, przy okazji wcześniejszej, pisanej z okazji przeczytania “Afektu” rozpływałam się nad Remigiuszem Mrozem, co nie może nikogo dziwić: w erze przedMrozowej niechętnie czytałam książki, co jak mniemam było konsekwencją szkolnego podejścia, wiecie o co chodzi: kolejne lektury ciągnęły się jak wyzuta guma balonowa, a szczytem literackiego romansu w moim wydaniu było przeczytanie “Potopu”, narodowej epopei autorstwa Sienkiewicza. Do dzisiaj nie wiem o co mu chodziło, kiedy to pisał za co wcale nie przepraszam co bardziej usposobionych patriotycznie czytelników. Tak już mam! Dlatego też Remigiusz Mróz to dla mnie symbol odrodzenia - prawdziwego renesansu czytelniczego - zakupiona przed laty książka jego autorstwa w warszawskim antykwariacie wciągnęła mnie na wiele godzin podróży, a kiedy mama zobaczyła mnie na dworcu zapytała tylko, dlaczego wyglądam na taką przejętą. <br> <br> - Ponieważ przeczytałam przerażający kryminał! - odpowiedziałam. <br> <br> I jak przeczytałam, to zostałam z Chyłką, i dalej komisarzem Forstem. Każdy fan twórczości Mroza wie, ze na brak książek z jego strony narzekać nie możemy. Czy warto odejść od najbardziej znanych serii autora na rzecz tych mniej znanych, jak omawiane przeze mnie w tej recenzji "Listy zza grobu" <br> <br> <br> Na początek ustalmy jedno: to zupełnie inna historia, inni bohaterowie, inny też jest kierunek prowadzenia narracji przez samego pisarza. I teraz ważna uwaga dla wszystkich pań czytających te słowa: mamy romansidło spod znaku pióra Remigiusza Mroza! Może nie wprost, ale jednak w porównaniu z wyżej wymienionymi seriami, rzuca się w oczy wątek obyczajowo - romansowy! Jestem tym faktem zachwycona z dwóch powodów: po pierwsze ewidentnie widać, że Mróz szuka nowych inspiracji, zamiast trwać w wygodnej dla siebie strefy komfortu w granicach Chyłkowo - Forstowych. Wychodzi mieć poza znane i lubiane schematy, na rzecz nieznanego - już przy okazji losów Chyłki i Zordona autor sam zauważył w jednym z wywiadów, że “Kasacja”, czyli pierwszy tom miał skończyć się sceną łóżkową, jednak z powodów tylko sobie znanych Remigiusz Mróz od tego pomysłu odszedł i wrócił do niego…. nie powiem kiedy, bo może są wśród nas Ci, którzy właśnie tę serię czytają;-)<br> <br> I mimo, iż akcja tutaj nie pędzi tak szybko jak w poprzednich utworach Mroza, to książkę czyta się bardzo szybko, a dialogi są napisane sprawnie i logicznie. Można mieć pewne zastrzeżenia do kreacji samych bohaterów, jak również ich motywów: były one dla mnie dość absurdalne i w moim subiektywnym odczuciu mocno surrealistyczne. <br> Jednym słowem: trudno sobie wyobrazić aby podobne historie mogły się wydarzyć w naszym codziennym życiu. Ale może to znak, że nasze życie jest zbyt…. przyziemne? <br> <br> Bynajmniej nie oznacza to jednak, że "Listy zza grobu" to słaba pozycja. To naprawdę solidna pozycja na rynku rodzimej literatury sensacyjnej, mieszanka kryminału z wątkami obyczajowymi, która może i będzie się podobać. Mam wrażenie, ze po przeczytaniu sporej ilości książek od Remigiusza Mroza oczekuje od niego po prostu czegoś “ekstra” Cała powieść to typowe dzieło Mroza - jego styl, jego język, jego znakomity research i wreszcie jego zaskakujące zakończenie. <br> <br> 4/5