Kształt wody

Ta książka była piękna. Naprawdę nie potrafię opisać jej inaczej. Historia, postacie, słowa same w sobie – wszystko było piękne. Najlepszy sposób, w jaki mogę opisać to, jak ta książka na mnie wpłynęła, to porównać się do linii brzegowej, a słowa w tej książce do fal oceanu – przychodzą i odchodzą, za każdym razem coś zostawiając, ale też coś ze sobą zabierając.
Książka podzielona jest na cztery części. Części pierwsza i druga to głównie narracja, budowanie atmosfery i rozwój postaci. Większość akcji rozgrywa się dopiero w częściach trzeciej i czwartej. Warto przebrnąć przez początek, bo gdy historia nabiera tempa, robi się naprawdę ekscytująco. Szczerze mówiąc, pierwsza połowa książki jest bardzo interesująca, ale nie bardzo emocjonująca. Można też poznać po długości rozdziału, czy będzie to część fabularna, czy akcja – wszystko, co ma więcej niż dwie strony, to opowieść. Bardzo podobało mi się tempo rozdziałów z akcją i sposób, w jaki szybko zmieniały się punkty widzenia – nadawało to historii poczucie pilności.
Postacie również były niesamowite. Nawet te, których nie lubiłam, były fascynujące. Główna bohaterka, Elisa, to niema sierota pracująca jako sprzątaczka, z obsesją na punkcie butów. Jej sąsiad Giles to starszy, homoseksualny artysta. Najlepsza przyjaciółka Elisa to Zelda, również sprzątaczka. Hoffstetler to rosyjski naukowiec przydzielony do pracy przy stworzeniu, które – co ciekawe – nigdy nie otrzymało imienia, czasem nazywane było „obiektem”. Głównym antagonistą jest Strickland, wojskowy odpowiedzialny za stworzenie. Mamy też rozdziały z perspektywy jego żony, pani Strickland, która jednak jest raczej postacią łączącą innych bohaterów – nie bierze bezpośredniego udziału w głównej historii. Nie pokochałam Elisy, ale też jej nie znienawidziłam. Trochę użalała się nad sobą, a za tym nie przepadam. Miała jednak trudne dzieciństwo, więc starałam się okazać zrozumienie. Za to uwielbiałam Gilesa, Zeldę i stworzenie. Zelda miała w sobie ten pazur, który lubię w postaciach, a Giles był po prostu kochanym staruszkiem. Stworzenie było fascynujące – chciałabym dowiedzieć się o nim jeszcze więcej. Hoffstetler był bardziej „szary” – nigdy nie było wiadomo, czy postąpi właściwie. Strickland był jedną z moich ulubionych postaci do czytania. Zawsze interesowała mnie psychologia i to, jak działają różne umysły, więc czytanie jego perspektywy było przerażające i fascynujące jednocześnie. Co do jego żony – byłam wobec niej raczej neutralna, ale pod koniec polubiłam ją bardziej. Podobała mi się też świadomość, jak bardzo wszyscy bohaterowie byli ze sobą powiązani, nawet jeśli sami tego nie wiedzieli.
Zdecydowanie poruszająca i wciągająca książka. Moim jedynym zarzutem jest to, że akcja mogłaby się zacząć wcześniej – trochę za długo trwało, zanim pojawiło się napięcie. Teraz nie mogę się doczekać filmu. Mam nadzieję, że oddaje klimat książki.