Zdrój

Debiutancka powieść Barbary Klickiej „Zdrój” to książka, która czyta się szybko i lekko, choć porusza tematy zdecydowanie nielekkie, opowiadając historię Kamy, trzydziestokilkuletniej mieszkanki Warszawy, która trafia do sanatorium w Ciechocinku, miejsca o specyficznym rytmie i własnej logice, w której bohaterka nie potrafi się odnaleźć – choć zna ten świat z wcześniejszych pobytów i zmagań z chorobą, to nie umie albo nie chce podporządkować się jego zasadom, przez co miota się między bierną akceptacją a cichym, symbolicznym oporem, wikłając się jednocześnie w absurdalne, momentami obrzydliwe układy wynikające bardziej z lęku przed utratą renty niż z przekonania, godząc się na dotyk masażystów czy manipulacje współkuracjuszy, by chwilę później próbować podnieść głowę i odzyskać choćby namiastkę kontroli nad własnym ciałem i losem, a wszystko to dzieje się w dusznej, lekko onirycznej atmosferze, pozbawionej klasycznej fabuły, rozciągniętej między realnością a snem, co momentami może wciągać, ale równie często zostawia czytelnika z poczuciem zagubienia lub znużenia, bo choć styl Klickiej jest bez wątpienia kunsztowny i językowo sprawny, to jednak sama opowieść nie niesie ze sobą szczególnej głębi ani emocjonalnego ładunku, który mógłby zostać na dłużej w pamięci, przez co „Zdrój” ostatecznie okazuje się lekturą, która sprawdzi się jako literacka ciekawostka na jedno popołudnie, może nawet chwilami intrygująca, ale jednak zbyt hermetyczna, zbyt chłodna i zbyt delikatna w wyrazie, by rzeczywiście poruszyć czy zostawić po sobie trwały ślad.