Tragedia w trzech aktach. Herkules Poirot. Tom 11

„Tragedia w trzech aktach”

Historia w tym tytule, opowiadająca o teatrze, aktorach i truciźnie, jest dziwna. Z jednej strony porcja Herkulesa Poirota jest bardzo minimalna w porównaniu z innymi tytułami, które czytałam (tylko trochę na początku i potem na końcu). Na pewno jest poczucie rozczarowania czy irytacji, bo intencją jest śledzenie Poirota, ale zamiast tego staje się on postacią poboczną. Ale z drugiej strony, historia może nie byłaby tak tajemnicza, gdyby było więcej Poirota. Mimo to rozumiem, dlaczego wiele osób ocenia „Tragedię w trzech aktach” nisko wśród innych tytułów z Poirotem.

Sir Charles Cartwright i Sir Bartholomew Strange, odpowiednio były aktor i neurolog i bardzo dobrzy przyjaciele, analizują teorię tego drugiego, że niektórych ludzi ciągnie do wydarzeń i że gdziekolwiek pójdą, coś się wydarzy. Jedną z takich osób jest Herkules Poirot przekonuje pan Strange, a że jest gościem w wiejskiej rezydencji sir Charlesa, można przypuszczać, że jakaś zbrodnia nieuchronnie podąży za nim.... Sir Charles zgadza się na przeprowadzenie "eksperymentu", pod warunkiem, że ciało domniemanej zbrodni nie będzie jego. Zorganizowana impreza kończy się śmiercią miejscowego księdza, który był życzliwym i kochanym człowiekiem. Ostatnie wypite martini przyniosło mu śmierć. Większość gości sprawiała jednak wrażenie obojętnych, nie podejrzewając możliwości intencjonalności. Następnie doszło do drugiej tragedii, która miała miejsce w rezydencji wybitnego neurologa, pana Bartholomew Strange. W podobnej sytuacji do pierwszego zdarzenia i przy prawie tych samych gościach. Gdy tylko zdumiewająca wiadomość dotarła do sir Charlesa, ten, dzięki swoim elastycznym zdolnościom aktorskim, natychmiast spróbował szczęścia w "zabawie w detektywa".

Zadziwiające jest to, jak Agatha Christie potrafi się odnawiać i zaskakiwać swoich czytelników. Rzeczywiście, tym razem duża część fabuły rozgrywa się pod nieobecność naszego ulubionego detektywa. Akcje z nim śledzimy na samym początku, a potem musimy czekać do ostatniej części, zanim znów zobaczymy go w akcji. Tymczasem śledztwa prowadzą sir Charles Cartwright, emerytowany aktor i gospodarz pierwszej kolacji, pan Satterthwaite, jego dobry przyjaciel, oraz panna Lytton Gore, młoda dziewczyna, która im towarzyszy. To trio jest bardzo ciekawe do śledzenia... ale nie mogą się równać z małymi szarymi komórkami Belga! W książce czuć, że jest to spektakl teatralny. Wszak bohaterem jest tu sir Charles Cartwright, niegdyś odnoszący sukcesy, a obecnie utalentowany aktor, który ma podobne podejście do sprawy, którą bada wraz ze swoimi "wspólnikami". Jest więc podzielona jak sztuka teatralna: na trzy akty. „Tragedia w trzech aktach” to po raz kolejny dopracowana i emocjonująca część z Herkulesem Poirotem. Przede wszystkim muszę jednak powiedzieć, że zawsze tęsknię za kapitanem Hastingsem, kiedy go nie ma. Podoba mi się dynamika w ich relacji, kiedy to razem starają się rozwiązać zagadkę, choć oczywiści siły nie są równe. Ilość Poirota w książce z Poirotem zdecydowanie za mała.

Uważam, że są lepsze książki Herkulesa Poirota, ale “Tragedię w trzech aktach” czytałam z przyjemnością i moje oczekiwania (które po ponad 10 książkach są bardzo wysokie) nie zostały zawiedzione. Bardzo zabawne było dla mnie również to, jak typowo poirotowskie było ostatnie zdanie książki.

Zabrzmi to dość dziwnie, ale uważam, że książki Agaty Christie to takie przytulne lektury (cozy books po angielsku), które sprawiają, że zaczynasz się czuć się jak w drewnianym domu przy kominku. To może wydawać się dość ironiczne, bo przynajmniej te, które do tej pory czytałem rozgrywają się w rezydencjach, w których dochodzi do morderstw, a dom zdaje się przestawać być bezpieczny w momencie, gdy urządza się kolacje z przyjaciółmi czy sąsiadami ?  ?  ? Ale pomimo atmosfery i wydarzeń, gdzie znajdowane są trupy, a wszyscy wydają się mniej lub bardziej winni, to nie ma u Christie takiej paniki i grozy jak w innych thrillerach. Nie ma krwi i okrucieństwa. Ciekawostką w książkach, w których detektywem jest Poirot jest to, że choć reszta bohaterów szuka mordercy, dla niego to wszystko wydaje się naprawdę prostą grą, to tak jakby miał radar w momencie wejścia w akcję, która wydaje się spokojna do momentu, gdy pojawia się pierwsza śmierć.

„Tragedia w trzech aktach” jest to powieść ubrana ze wszech miar w znamiona sztuki teatralnej. Mamy trzy akty. Reżyseruje sir Charles Cartwright, aktor-weteran i gospodarz wieczoru, podczas którego umiera pastor Babbington. Asystentka reżysera Hermione Leon Gore, która interesuje się Cartwrightem, i Satterthwaite, współpracują w celu rozwiązania zagadki. Oświetlenie: Herkules Poirot oczywiście, z wymaganą kurtyną opadającą na znajomą scenerię jego spraw, z podejrzanymi zgromadzonymi w jednym pokoju i detektywem powoli i męcząco odkrywającym prawdę.

Goście i przyjazne otoczenie aktora dają Chrsitie możliwość bardzo starannego wyselekcjonowania różnych aspektów angielskiego społeczeństwa, oczywiście z naciskiem na warstwy miejskie. Sekretarki i aktorzy, lekarze i wikariusze, plotki i pogłoski, namiętności i nienawiści - wszystko starannie wplecione w cień działań mordercy. Głównym wątkiem rozwoju wydarzeń “Tragedii w trzech aktach” jest tajemniczy romans Cartwrighta i Hermiony Litton Gore, który dostarcza mnóstwa pożywki dla plotek. Chrsitie dzięki temu wątkowi może pokazać, jak różnie flirtowali kiedyś i jak robią to teraz. Mimo to Hermiona była obecna przy drugiej śmierci i błagała Cartwrighta, by przyszedł jej z pomocą, co było desperackim, ale bardzo romantycznym gestem! Aktor wraz ze swoim przyjacielem, panem Satterthwaite'em, wyrusza więc na serię śledztw i dociekań, a z cenną pomocą Hermiony tworzą ciekawe trio śledcze. Herkules Poirot początkowo pomaga im jako obserwator, ale wkrótce rozwój wypadków zmusza go do aktywniejszego podejścia.

Historia jest dość skomplikowana i otrzymuje niesamowitą ilość różnych punktów widzenia, tysiące pytań, serię przesłuchań podejmowanych przez bohaterów, natomiast finałowa rewelacja nie tylko idealnie dopełnia układankę, ale znów mnie zachwyciła zarówno pod względem prowadzenia fabuły, jak i komplikacji samej sprawy: motywu, akcji, alibi. Szczególnie pierwsza śmierć była szokującym konceptem, sprawiającym, że nawet Herkules Poirot nie mógł o tym zapomnieć. Zdarzenie to jest wspominane w "ABC".

“Tragedia w trzech aktach” podobała mi się od początku do końca i gorąco polecam!