Korespondencja Romana Witolda Ingardena z Kazimierzem Twardowskim

Korespondencja pomiędzy Romanem Witoldem Ingardenem a Kazimierzem Twardowskim to wyjątkowy rodzaj wymiany listów, który wykracza poza tradycyjną kaligrafię. Jest to sztuka, która odzwierciedla potrzebę i umiejętność przekazywania informacji zgodnie z obyczajami obowiązującymi w ówczesnych naukowych kręgach Lwowa, Getyngi, Fryburga, Warszawy, Torunia, Lublina oraz innych miejsc. W tamtych czasach listy miały kluczowe znaczenie informacyjne i komunikacyjne, o wiele większe niż obecnie. Były płaszczyzną wyrażania myśli, prowadzenia debat i sporów filozoficznych, a także formą załatwiania różnorodnych spraw, w tym tych na pograniczu filozofii i literatury.

Listy Ingardena i Twardowskiego ujawniają wiele naukowych, organizacyjnych i dydaktycznych aspektów, a także odsłaniają codzienne wydarzenia z ich życia. Zawierają także unikalną relację między mistrzem a uczniem. Profesor Edmund Husserl był bezsprzecznie mistrzem młodego Ingardena, co Husserl sam potwierdził w jednym z listów, pisząc: "Niech Pan pozdrowi ode mnie serdecznie Profesora Twardowskiego. Wierzę, że znajdzie Pan z nim łatwo platformę porozumienia. Pan jest wszakże wnukiem Brentany, on zaś jego bezpośrednim uczniem". Relacja ta, niezależnie od upływu lat, nie uległa zmianie. Profesor Husserl pełnił dla Ingardena rolę mentora i doradcy, który wspierał go w jego naukowych przedsięwzięciach, motywując do wyjazdu w świat po akademicką sławę. Co natomiast z Twardowskim? Wprowadził młodego Ingardena w świat wielkiej filozofii, posyłając go do Getyngi na poszukiwanie "złotego runa fenomenologii", by studiował prawdziwą filozofię u najlepszych znawców tematu.