Kobieta z kabiny dziesiątej

3/5
Po każdą książkę Ruth Ware sięgam z taką samą dozą zaciekawienia, chęcią poznania nowej historii. Dzieje się tak bezustannie, że opowieści są całkowicie odmienne, mocno różnią się od siebie. Dotyczy to nie tyle postaci i motywów, ale całej otoczki, tła, klimatu i miejsca.
Statki wycieczkowe znajdują się w moim kręgu zainteresowań, choć bardziej pasowałoby określenie ich jako przyszłego celu, więc był to tylko dodatkowy bodziec, który zmusił mnie do czytania. Bez niego jednak sytuacja wcale by się nie zmieniła.
Autorka często w swoich powieściach odwołuje się do prostych zakończeń, przewidywalnych i logicznych, bo owa kulminacja nie jest najważniejszym elementem, a jedynie możliwością do wykreowania niepodważalnej atmosfery wokół danej zbrodni. Tym razem miałam więc te same oczekiwania, spodziewałam się tego samego.
Ku mojemu zdziwieniu, pomimo nastrojowości, wypełniającej kolejne strony, zakończenie było na tyle absurdalne, że ciężko jakkolwiek w nie uwierzyć. Pomijając niektóre aspekty relacyjne, będące efektem manipulacji lub innych technik – nie rozumiem tak wielu błędów poznawczych występujących w ocenie rzeczywistości przez bohaterów. Czy przypadki i podobieństwa zdarzają się tak często jak wskazuje na to lektura, dodatkowo będąc sprzyjające danym jednostkom? Czy ludzie regularnie pomijają znaczące szczegóły, aby nie potrafić rozróżnić dwóch odrębności?