Katedry

Książka prezentuje niezwykle poruszającą analizę związków rodzinnych, społecznych stereotypów i nieracjonalnej religijności. Historia rozpoczyna się od strasznego odkrycia – na wysypisku znaleziono spalone i rozczłonkowane ciało siedemnastoletniej dziewczyny. Mimo upływu trzech dekad, sprawa pozostaje nierozwiązana, a bliscy ofiary próbują szukać nowej normalności w życiu.

Każdy z nas nosi w sobie tajemnice, które kiedyś mogą stać się przyczyną wstydu. Niemniej nie wszyscy członkowie tej rodziny potrafią sobie z tym ciężarem poradzić. To dzięki wytrwałości ojca dziewczyny, z czasem udaje się odkryć prawdę.

Już trzydzieści lat żyję bez wiary, choć odważyłam się to powiedzieć właśnie trzy dekady temu. Prawdopodobnie zwątpiłam znacznie wcześniej – wiara nie gaśnie z dnia na dzień. Odkryta prawda odsłania dotąd skrywany horror: jak daleko mogą posunąć się ludzie pod wpływem religijnego ekstremizmu i bezrefleksyjnej uległości, współuczestnictwo tych, którymi rządził strach, oraz obojętność innych. Aż wreszcie – samotność i rozpacz tych kilku odważnych, którzy wybierają własną ścieżkę, odrzucając narzucone społeczne normy.