Kastratka

Niedawno skończyłem czytać „Kastratkę” mogę śmiało powiedzieć, że powieść ta jest porywającą i bogatą emocjonalnie podróżą przez złożoność renesansowych Włoch. Jako fan fantastyki historycznej, zwłaszcza tej tworzonej przez utalentowaną niemiecką parę Ingrid Klocke i Elmara Wohlratha (piszących jako Iny Lorentz), z niecierpliwością czekałem na tę lekturę. Mają oni niezwykłą zdolność do wplatania napięcia i dramatu w historyczne scenerie i ta powieść nie stanowi wyjątku.

Historia koncentruje się wokół młodej Giulii, dziewczyny obdarzonej niezwykłym talentem muzycznym w czasach i miejscu, w których takie dary były tłumione u kobiet. Akcja rozgrywa się w XIV-wiecznych Włoszech, gdzie edykty kościelne surowo zabraniały kobietom śpiewania publicznie lub w kościele, a pasja Giulii do muzyki napotyka bariery nie do pokonania. Jej ojciec, kapelmistrz Fassi z Saletto, dostrzega jej talent i uczy ją podstaw muzyki, ale jej matka karze wszelkie próby śpiewu.

Podróż Giulii rozpoczyna się na dobre, gdy zrządzenie losu pozwala jej wystąpić jako solistka w chórze chłopięcym ojca, choć w przebraniu chłopca. To przebranie, początkowo pomyślane jako jednorazowe rozwiązanie, przeradza się w trwałą maskaradę, gdy jej występ spotyka się z powszechnym uznaniem. Stawka wzrasta dramatycznie, gdy Giulia i jej ojciec muszą uciekać z rodzinnego miasta, aby uniknąć tragicznych konsekwencji swojego oszustwa.

Następuje pełna przygód i często wstrząsająca podróż przez Włochy. Ojciec Giulii, kierowany mieszanką ambicji i desperacji, fałszuje dokumenty, by przedstawić córkę jako kastrata. Ta nowa tożsamość otwiera przed Giulią drzwi, pozwalając jej śpiewać w kościołach i przed szlachtą, ale także poddaje ją życiu w ciągłym strachu i wewnętrznym niepokoju. Relacje między Giulią a jej ojcem pogarszają się, gdy staje się on coraz bardziej chciwy, traktując ją nie jako córkę, ale jako źródło dochodu. 

Jedynym ukojeniem dla Giulii jest jej muzyka i niezachwiane wsparcie jej pokojówki, która troszczy się o nią jak o córkę i pomaga jej poruszać się po zdradliwych wodach jej nowego życia. Jej talent prowadzi ją na wyżyny renesansowego społeczeństwa, występując dla papieża i na dworze cesarskim. Jednak każdy sukces przynosi nowe wyzwania, ponieważ Giulia musi nieustannie strzec swojej tajemnicy i radzić sobie z presją podwójnej egzystencji.

Iny Lorentz umiejętnie bada emocjonalne i psychologiczne skutki maskarady Giulii. Jej podróż nie polega tylko na osiągnięciu muzycznego sukcesu, ale także na zrozumieniu swojej tożsamości i znalezieniu swojego miejsca w świecie, który nie chce zaakceptować jej prawdziwego ja. Jej interakcje z różnymi nauczycielami muzyki, szlachcicami i innymi wykonawcami zapewniają bogaty obraz renesansowej kultury i często trudnych realiów, z którymi borykają się kobiety i kastraci.

Jedną z mocnych stron powieści jest szczegółowe przedstawienie norm społecznych epoki i trudnej sytuacji kastratów. Pomimo pięknych głosów i uznania, jakie otrzymywali, mężczyźni ci wiedli życie naznaczone stratą i wyobcowaniem. Lorentz nie stroni od ukazania pogardy i hipokryzji Kościoła, który jednocześnie czcił i wykorzystywał tych śpiewaków. Powieść podkreśla również wyraźne różnice między społeczeństwem niemieckim i włoskim, szczególnie w zakresie praw i wolności kobiet.

Rozwój postaci w „Kastratce” jest głęboki. Giulia ewoluuje z naiwnej dziewczyny z prostym marzeniem w odporną i złożoną kobietę. Jej przyjaźń z młodym szlachcicem, którego spotyka na początku swojej podróży, dodaje kolejną warstwę do historii. Ich artystyczna współpraca i rosnąca więź zapewniają chwile ciepła i człowieczeństwa pośród walki.

Podsumowując, „Kastratka” to fascynująca opowieść o ambicji, tożsamości i odporności, osadzona na bogatym tle renesansowych Włoch. Iny Lorentz stworzyła narrację, która jest zarówno historycznie szczegółowa, jak i głęboko ludzka. Historia Giulii, z mieszanką muzyki, niebezpieczeństwa i osobistego rozwoju, trzymała mnie w napięciu od początku do końca. Dla fanów fikcji historycznej i tych, którzy dopiero poznają twórczość Lorentza, ta powieść jest lekturą obowiązkową. Nie tylko bawi, ale także zapewnia przemyślaną eksplorację tego, jak daleko można się posunąć, aby zrealizować swoje marzenia w świecie, który nie chce ich zaakceptować.