Karierowicz

Kiedy opublikowano w "Kulturze" pierwszą część "Karierowicza" zatytułowaną "Przyjaciel Flor", niektórzy czytelnicy zagrozili anulowaniem swoich subskrypcji, co było wynikiem wprowadzenia, prawdopodobnie po raz pierwszy na takim poziomie w naszej literaturze, tematu miłości lesbijskiej.

Michał Sambor, znany również jako Michał Chmielowiec, w "Wiadomościach" z 1958 roku, w numerze 16, zauważył, że powieść "Przyjaciel Flor" Józefa Mackiewicza jest niezwykle urokliwa. Witold Gombrowicz również wspominał o tej książce w swoim "Dzienniku" (tom I), sugerując, że czytelnicy zaznajomieni z polską literaturą XX wieku z pewnością dostrzegą podobieństwa tematyczne między tą powieścią a motywem "gęby" wypracowanym przez niego.

W książce Mackiewicza wydarzenia rozwijają się z precyzją charakterystyczną dla scenariusza filmu kryminalnego, jednak ich towarzyszącą cechą jest niewyrażalna tajemniczość. Choć akcja rozgrywa się na przestrzeni sześciu lat, a tempo nie jest zawrotne, odbiorca odczuwa niesamowitą intensywność historii. Dodatkowo, spójność miejsca, postaci i sytuacji, ujawniających się z różnych perspektyw w trakcie narracji, podkreśla ogromną głębię dzieła.

W powieści kryje się intryga nie tylko w samej fabule, lecz także w nieokreśloności działań bohaterów, o których na pozór wszystko jest oczywiste. W "Karierowiczu" można dostrzec elementy antycznego fatum mimo, że historia dotyczy raczej przypadku niż nieuniknionej konieczności. Dzieło to można uznać za małe arcydzieło realistycznej sztuki narracyjnej, w czym utwierdzają nas opinie takich znawców jak Włodzimierz Bolecki w "Ptaszniku z Wilna".