Wiek kapitału 1848-1875

W dziejach Europy lat 1848-1875, okres który Eric Hobsbawm opisał w "Wieku kapitału", będącym drugą częścią jego obszernej historycznej tetralogii, jawi się jako spokojne trzy dekady. Był to czas pomiędzy burzliwą socjalistyczną rewolucją zakończoną w 1848 roku a nadchodzącymi zawirowaniami. Była to również złota era dla burżuazji i rozwijającego się kapitalizmu. Hobsbawm z ogromną skrupulatnością badał katalizatory tego okresu: odkrycia geograficzne, kolonizację, abolicję, liberalizację gospodarek, postęp technologiczny, masowe szkolenie inżynierów oraz rozwój protestanckiej etyki pracy. Dzięki jego głębokiemu zrozumieniu i szerokiemu zgromadzeniu materiałów, książka stanowi mistrzowski przegląd drugiej połowy XIX wieku.

Według Tony’ego Judta, jest to najwybitniejsze dzieło Hobsbawma, które ukazuje wiele przemian epoki wiktoriańskiej w spójną i niezwykle przekonującą narrację.

Eric Hobsbawm (1917-2012) był brytyjskim historykiem pochodzenia austriackiego, członkiem Akademii Brytyjskiej i długoletnim wykładowcą w Birkbeck College na Uniwersytecie Londyńskim. Zasłużył sobie na miano wybitnego badacza historii nowoczesnej, a zwłaszcza XIX i XX wieku, oraz teoretyka nacjonalizmu, znanego z koncepcji wynalezionych tradycji. Wydawnictwo Krytyki Politycznej opublikowało także jego prace: "Wiek rewolucji. 1789-1848" (2014) oraz "Jak zmienić świat. Marks i marksizm 1840-2011" (2013).