Jezus- tak, Kościół - nie?

Obecnie coraz częściej słyszy się o kryzysie, który zagościł zarówno w Kościele, jak i w teologii. Wydaje się, że nic nie jest już pewne ani trwałe; wszystko podlega dyskusji i jest kwestionowane. Paradoksalnie, ta właśnie głębokość kryzysu niesie ze sobą nadzieję, ponieważ zmusza nas do zadawania kluczowego pytania: co stanowi podstawę i istotę naszej wiary? U jej fundamentów nie leży żadna idea, zasada czy struktura społeczna, ale Imię, Osoba: Jezus Chrystus. Kluczowym punktem i źródłem kryzysu pozostaje pytanie: za kogo uważamy Chrystusa?

Pojawia się teza, że współczesny kryzys jest przede wszystkim kryzysem chrystologicznym, a niektórzy mogą zauważać, że Osoba Jezusa z Nazaretu przyciąga coraz większe zainteresowanie. Niemal z dnia na dzień Jezus z Nazaretu stał się postacią bardzo aktualną. Świadczą o tym nowe ruchy religijne oraz popularne książki, które próbują przybliżyć prawdę o Jego życiu i działalności, zajmując wysokie miejsca na listach bestsellerów księgarń.

Dyskusja na temat Chrystusa dawno już wyszła poza ramy kościelne i teologiczne. Oprócz teologów różnych wyznań, uczestniczą w niej autorzy z kręgów żydowskich i marksistowskich. W centrum zainteresowania znajdują się przede wszystkim ci, którzy identyfikują się z poglądem: Jezus — tak, Kościół — nie. Dla nich istotą nie jest Chrystus wyznawany przez Kościoły jako odwieczny Syn Boży, lecz człowiek Jezus z Nazaretu i Jego „sprawa”, jak często się to określa. Interesuje ich nie tyle wiara Kościoła w Jezusa, ile samego Jezusa i Jego niezachwiane zaufanie wobec Boga oraz bezkompromisowe działanie na rzecz człowieka.

Wnioskując, można stwierdzić, że miejsce klasycznej chrystologii w debatach publicznych zajęła w dużej mierze „jezusologia”. Rozróżnienie pomiędzy tradycyjną chrystologią a nowoczesną „jezusologią” odzwierciedla zarazem różnicę między bardziej konserwatywnym, strukturalnym podejściem kościelnym, a podejściem zaangażowanym społecznie i progresywnym.