Jak to powiedzieć

Dejan Aleksić, serbski poeta, jest krewnym w sensie literackim takich twórców jak Jerzy Ficowski, Charles Simic i Lars Gustafsson. Podobnie jak oni, posługuje się magią słowa, aby odkrywać nowe perspektywy. Jego poezja jest jak kolorowe światełka, które rzucają wielorakie refleksy na codzienne zjawiska, odsłaniając przed nami to, co dotąd pozostawało niewidoczne i niedostrzegalne. Dzięki temu, na pozór płaskie rzeczywistości nabierają trójwymiarowej głębi, a banalne, z pozoru nieistotne przedmioty, takie jak guzik, grzebień czy blaszany kogut, stają się punktami wyjścia dla refleksji nad epistemologią i filozofią języka.

Aleksić tworzy poetycki most, który prowadzi nas przez rwący potok codziennych słów i hałasu, łącząc to, co zwyczajne, z transcendencją. Jego wiersze wydobywają z chaosu esencję, która prowadzi nas ku krańcom wyobraźni i języka, dając nam nową perspektywę do przemyślenia własnego życia. Ta poezja jest próbą uchwycenia oddechu, który porządkuje chaotyczny szum w bardziej zrozumiałe formy sensu.

Miłosz Waligórski zwraca uwagę na to, jak Aleksić wprowadza nas w świat wypełniony chipsami, ciastkami czy arbuzy. Jest to miejsce, gdzie chaos i harmonia współistnieją, a wśród różnorodności przedmiotów, takich jak mrówcze formacje czy jelenie rogi, odnajdujemy nowy porządek. W tym barwnym zbiorowisku trudno szukać klasycznego zwierciadła Stendhalowskiego realizmu; zamiast tego czytelnik dostrzega odbicie w różnorodnych odłamkach, zupełnie jak w fasetach kryształowego żyrandola lub oku owada. Ada Sylwestrowicz podkreśla, że ten rozbity obraz pozwala na nowy rodzaj introspekcji i odnajdywania piękna w niespodziewanych miejscach.