Historia Świata XX wieku. Od Rewolucji Październikowej do „Solidarności". Tom 1

Po traktacie wersalskim, Polska zyskała reputację kraju ambitnego i gotowego na starcia zbrojne. W 1921 roku, po niezwykle intensywnych trzech latach walk, poszerzyła swoje terytorium dwukrotnie w stosunku do pierwotnych ustaleń konferencyjnych. Agresja na Ukrainę umożliwiła Polsce przejęcie Galicji Wschodniej wraz z Lwowem. Chociaż w starciach z Czechami nie udało się zdobyć Cieszyna, co mogło wpływać na późniejsze, mniej przychylne postawy Polaków wobec Czechów, zarówno w 1938, jak i podczas radzieckiej inwazji w 1968 roku. Pomimo że w dłuższej perspektywie opowiedzenie się za Czechami mogłoby być korzystniejsze, Polska zdecydowała się na siłowe potwierdzanie swoich roszczeń antyniemieckich na Śląsku i wzdłuż wybrzeża Bałtyku.

Dalsze militarne ekspansje obejmowały najazd na Litwę i okupację Wilna, z zamiarem jego aneksji po plebiscycie. Równocześnie Polska prowadziła otwartą wojnę terytorialną z ZSRR, a w 1923 roku przekonała zachodnie mocarstwa do uznania swoich nowych granic. Tę szeroko zakrojoną ekspansję militarną możliwą byłaby dzięki zręcznemu manewrowaniu między obawami brytyjskimi przed komunizmem oraz francuskimi ambicjami posiadania silnego sojusznika na wschodnich rubieżach. Fragment tekstu wyciągnięty jest z książki, w której analizowane są te kluczowe momenty w historii Polski.