Historia samotności i samotników

Historia człowieka wiele mówi o naszej wspólnej naturze. Georges Minois, urodzony w 1946 roku, kontynuuje tradycję francuskich historyków skupiających się na odkrywaniu codzienności, odbiegając od wielkich wydarzeń historycznych. Jego zainteresowania nie ograniczają się jednak do kultury materialnej, lecz koncentrują się na historii mentalności. Minois ma na koncie kilkanaście książek poświęconych tematyce depresji, samobójstwa, śmiechu oraz drwiny. W swojej najnowszej pracy analizuje samotnictwo jako zjawisko historyczne, jednocześnie tworząc złożony obraz rozwoju naszej kultury. Motywacje do życia w odosobnieniu odzwierciedlają różnorodność postaw od religijnych decyzji pustelników po romantyczne uniesienia poetów. Autor prowadzi czytelnika przez dzieje samotnictwa, zaczynając od momentów, gdy jednostki mogły sobie pozwolić na luksus oddzielenia od społeczeństwa w bezpieczny sposób, aż po współczesność, gdy samotność staje się ukrytym zagrożeniem w dobie forów społecznościowych. Na kartach niemal sześciuset stron przedstawia fascynującą historię samotnictwa pełną zaskakujących faktów, takich jak to, że pustelnicy wczesnego chrześcijaństwa doświadczali samotności głównie w marzeniach, otoczeni tłumem gapiów i podobnymi im pustelnikami. Dążenie do samotności, czy to z chęci spotkania z Bogiem, czy z samym sobą, stanowi istotny element ludzkiej natury, a narracja o samotnikach płynnie przechodzi w rozważania o ich filozofii.