Historia i utopia

W swojej książce "Historią i utopią" z 1960 roku Emil Cioran ukazuje się jako sarkastyczny komentator, analizujący historię polityczną człowieka. Zbiór sześciu esejów prezentuje tematy i styl, z których Cioran jest najlepiej znany. Jego polityczny sarkazm, będący gorzkim echem dawnych fascynacji, równoważy rozczarowanie wcześniejszym zafascynowaniem faszyzmem. Mizantropia i ironia stają się narzędziami krytyki historii politycznej, w tym komunizmu i tradycji utopijnych wizji.

Cioran mniej koncentruje się na bieżącej polityce, a bardziej na mentalności ludzkości skłonnej poddać się zniewoleniu utopią. W jego oczach tyrani i chęć zemsty stanowią paradoksalnie twórczą siłę, co jest tezą prowokacyjną i niewygodną. Czytelnicy stają przed pytaniem, czy autor prowadzi eksperymentalną grę myślową, badając granice destrukcji konwencjonalnych wartości, czy może wyraża swoje autentyczne poglądy jako outsider i krytyk społeczeństwa. Cioran skutecznie zmusza czytelnika do refleksji nad naturą ludzkiej polityki i utopijnych pragnień.