Henryk Raabe 1882-1951. Pierwszy rektor Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej

Niniejszy tom jest zbiorem tekstów napisanych przez dziewięciu badaczy, którzy zgodnie podkreślają znaczącą rolę profesora Henryka Raabego w kształtowaniu Uniwersytetu w Lublinie, opartego na wzorcach sprzed II wojny światowej. Choć działania te były często sprzeczne z naciskami ówczesnych władz edukacyjnych, jako rektor uniwersytetu silnie opowiadał się za autonomią uczelni wyższych, ograniczając wpływy polityczne oraz partyjne. Profesor Raabe kładł również duży nacisk na rozwój infrastruktury uniwersytetu i poprawę trudnych warunków życia zarówno kadry akademickiej, jak i studentów.

Jako ambasador w Moskwie, Raabe odznaczał się znaczną niezależnością, co czyniło go osobą trudną do kontrolowania. W swoich staraniach skupił się głównie na przyspieszeniu repatriacji Polaków ze Związku Radzieckiego, co okazało się jego dużym sukcesem. Praca ta przedstawia solidne i naukowo wiarygodne opracowanie, które będzie istotne podczas procesów dekomunizacji, obejmujących również postać Henryka Raabego. Te refleksje wywodzą się z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Eislera.