Harem. Pierwsza opowieść o polskim haremie

Książka w dużej mierze przybiera formę pamiętnika młodej dziewczyny, która trafiła do haremu za sprawą swojej matki. Historia oparta jest w znacznym stopniu na faktach i przypomina o istniejącej w polskiej historii instytucji haremu. Istnieją dowody na istnienie przynajmniej trzech takich prywatnych miejsc, z których jeden należał do Jana "Sobiepana" Zamoyskiego, wnuka słynnego Jana Zamoyskiego, zabawnie sportretowanego przez Sienkiewicza w "Potopie". To właśnie w jego haremie toczy się akcja książki.

Opowieść rozpoczyna się w latach czterdziestych XVII wieku i skupia się na losach czternastoletniej Józi, która sama nazywa siebie naiwną wiejską dziewczyną z Brzezin. Jest ona córką ubogiego chłopa pańszczyźnianego. Gdy ojciec Józi niespodziewanie zapadł na zdrowiu i nie mógł już pracować, rodzina, składająca się z sześciu dzieci, znalazła się w trudnej sytuacji. Z powodu biedy matka sprzedała Józię, a dziewczyna trafiła do haremu szlachetnego Zamoyskiego.