Głód

Knut Hamsun (1859-1952), norweski literat i laureat Nagrody Nobla w 1920 roku, zdołał połączyć neoromantyzm z egzystencjalizmem, a także elementami realizmu, stając się znaczącym przedstawicielem subiektywistycznego nurtu w literaturze skandynawskiej. Przywoływał styl Dostojewskiego i wywarł ogromny wpływ na twórczość pisarzy takich jak Franz Kafka. Jego krytyczne nastawienie do świata anglosaskiego, wyrażone między innymi w satyrze "Z życia duchowego współczesnej Ameryki", oraz skłonność do patriarchalnych i biologicznych motywów sprawiły, że zbliżył się do niemieckiego porządku "krwi i ziemi". Ta fascynacja doprowadziła go do pronazistowskich i kolaboracyjnych działań podczas II Wojny Światowej, co zakończyło się powojennym procesem i nałożeniem znacznej grzywny. Ostatecznie jego reputacja ucierpiała, choć wciąż uznawany jest - obok Sigrid Undset - za jednego z najwybitniejszych pisarzy norweskich.

Jego powieść "Głód", stworzona w latach 1888-1890 i opublikowana w 1890 roku, zdobyła powszechne uznanie jako największe osiągnięcie autora i przyniosła mu natychmiastową sławę. W tej książce Hamsun z niezwykłą wnikliwością przedstawia fizyczne cierpienia głodującego bohatera, aspirującego pisarza, którego życie utrudniają podstawowe potrzeby. Obrazując jego stopniowe zagłodzenie, autor wprowadza również wymiar głodu metafizycznego, który obejmuje aspekty moralne, intelektualne i emocjonalne. Ten duchowy głód izoluje bohatera, popychając go do buntu przeciwko Bogu. Jak stwierdza Hamsun, interesuje go „nieskończona różnorodność duszy” i tajemnica nerwów w wygłodzonym ciele. Powieść, na swój sposób autobiograficzna (Hamsun doświadczył ciężkich chwil w USA), przedstawia wyalienowanego bohatera staczającego się w obłęd w wyniku determinującej siły głodu, który nie jest w stanie zaspokoić, nawet gdy nadarza się ku temu okazja. "Głód" wnika w najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki i jest uważany za najbardziej osobiste dzieło Hamsuna.