Ford. Reżyser

Aleksander Ford, urodzony jako Mosze Lifszyc, zyskał uwagę dzięki swemu ogromnemu zapałowi oraz pewności siebie. Początkowo Mosze unikał pracy w fabryce, natomiast Aleksander ambitnie kreował swoje losy, choć swoją edukację w dziedzinie historii sztuki zdobił nieco fikcją. Obaj byli zafascynowani kinematografią epoki niemego filmu. Ford swoje pierwsze filmowe kroki stawiał już w wieku 21 lat, a trzy lata później zdobył nagrodę za najlepszą produkcję roku.

Mając wielki talent, Ford wybrał skomplikowaną ścieżkę artystycznego zaangażowania, nie bojąc się konfrontacji z wymaganiami prymitywnego rynku czy cenzurą państwową oraz wadzami o komercyjny sukces. Jako jeden z pierwszych filmowych buntowników Polski międzywojennej, gotów był rezygnować z ukończonych dzieł, jeśli miały być one zniekształcone przez cenzorskie nożyce. Choć długo znajdował się na marginesie branży, powojenny czas przyniósł mu miejsce na szczycie. Wraz z dawnymi znajomymi piastował ważne role w Polsce Ludowej, jednak nadal marzył głównie o kręceniu filmów. Choć był oszczędny w swych produkcjach, otaczał się luksusem — kosztowne samochody, eleganckie kobiety i garnitury na miarę były jego znakiem rozpoznawczym.

Postać Forda jest pełna sprzeczności. Był komunistą poruszającym się mercedesem i satrapą, który witał ekipę filmową z serdecznością. Korzystając z politycznych powiązań, dał się zapamiętać jako nadzwyczajnie kompetentny reżyser, o czym mówił sam Polański. W swoich dziełach zdarzało mu się zarówno podważać, jak i pielęgnować narodowe mity. W filmowym środowisku wywoływał na ogół nieprzychylność i z wyjątkami pozostawał samotny. Kiedy w marcu 1968 stał się obiektem ataków ze strony filmowców, nie znalazł obrońców.