Felice Milena Dora

Życie erotyczne Franza Kafki to temat, który często pojawia się w różnorodnych analizach, biografiach oraz literaturze. Postacie takie jak Felice, Milena i Dora zwykle znikają z pola widzenia, gdy ich związki z autorem "Procesu" dobiegają końca z różnych przyczyn. Tymczasem w tej książce przyglądamy się tym trzem kobietom nie tylko przez pryzmat ich relacji z Kafką, ale również jako niezależnym jednostkom, które odzyskują kontrolę nad swoim losem.

W liście do przyjaciela z 1903 roku Kafka pisał, że ludzie, działając wspólnie i pomagając sobie wzajemnie, utrzymują się nad niebezpieczną przepaścią, do której wszyscy zmierzają. Są połączeni linami i już niewielkie rozluźnienie tych więzi wpływa na to, że jednostka może upaść niżej. Najgorszym scenariuszem jest odcięcie tych lin, co skutkuje bezpowrotnym upadkiem. Dlatego ludzie muszą się wspierać i trzymać blisko siebie. Kafka uważał, że dziewczęta pomagają unosić się, ponieważ są lekkie, a to jest powodem, dla którego musimy je kochać i one muszą kochać nas.

W tym opisie życia tuż przy piekle, które zarówno przeraża, jak i przyciąga, relacje międzyludzkie pełnią funkcję ochronną przed upadkiem w otchłań. Jednak zabezpieczenie to byłoby niewystarczające, gdyby nie wsparcie, jakie daje erotyzm. Dla Kafki erotyka była kwestią moralną, nie niosła ze sobą autonomicznej wartości, ale służyła jako środek ratunkowy, pomagając mężczyźnie uniknąć pustki.