Ewa Błaszczyk. Lubię żyć

Czternaście lat temu doszło do tragedii w życiu Ewy Błaszczyk, gdy jej córka Ola zapadła w śpiączkę. Od tamtej chwili Ewa określa swoje życie słowem "zadane" – jako wyzwanie, którego musi się podjąć, aby nie ulec rozpaczy. Nie poddała się jednak rozpaczy czy izolacji – wręcz przeciwnie, starała się odnaleźć sens w tym, co się wydarzyło, oddając się pracy nad Fundacją Akogo i kliniką Budzik. Wierzy, że Ola ma do wypełnienia pewną misję, co stanowi dla niej źródło siły.

Jej codzienność jest pełna wyzwań i poświęceń, ale nie brakuje w niej miejsca na osobiste przyjemności. Ewa nie rezygnuje z bycia aktorką, z zakupów ładnych sukienek czy z delektowania się winem. Książka przedstawia tę dualność – pragnienie życia mimo wszystko, zamiast samego przetrwania. Zbiór dwudziestu rozmów przenosi nas przez tematy poważne i te całkowicie prozaiczne. Od mentalnej niewoli w komie po preferencje zapachowe mamy dziewczynki pogrążonej we śpiączce. Od urządzania domu po kryzysy życiowe, finanse i związki. Od miłości i samotności po doświadczenia związane z Budzikiem, kwestie pokoleniowe, przyjaźnie i podróże. Opowieść łączy wątki o Oli i jej siostrze Mani, a także refleksje o wierze, nadziei i jej braku.

Lekkość niektórych tematów nie umniejsza wagi trudniejszych doświadczeń. Ewa wypowiada się z autentycznością, czasem wzruszająca do łez, innym razem dosadna. Przedstawiana jest jako kobieta wielowymiarowa, która wyłania się w różnorodnych nastrojach i sytuacjach. Poznajemy kogoś, kto mimo życiowych ciosów pragnie nadal pełni cieszyć się życiem.