Ekfraza, hypotypoza, przekład

Rozalia Słodczyk bada mechanizmy pojawiania się dzieł sztuki w literaturze, jednocześnie analizując trudności w definiowaniu pojęć związanych z teoriami ekfrazy, zarówno w kontekście historycznym, jak i współczesnym. Pragnie pokazać, że zrozumienie kategorii hypotypozy, która dawniej pomagała pobudzić wyobraźnię odbiorcy, jest nadal użyteczne jako narzędzie krytyczne. Porównuje współczesne sposoby wizualizacji w tekście z pierwotną funkcją ekfrazy, co prowadzi do rozróżnienia dwóch metod tłumaczenia obrazu na słowo: jedna z nich dąży do dokładnej rekonstrukcji i szczegółowego opisu, druga natomiast oferuje językową interpretację wizualnego pierwowzoru. Z jej analiz wynika, że opisy artefaktów, które są obecne w prozie włoskiej, takiej jak prace Antonia Tabucchiego, oraz w esejach polskich autorów, takich jak Zbigniew Herbert, Gustaw Herling-Grudziński, Adam Zagajewski, czy Joanna Pollakówna, prowadzą do głębokiego badania obrazów, m.in. Ołtarza Baranka Eucharystycznego Jana van Eycka czy Batszeby z listem Dawida Rembrandta.

Rozalia Słodczyk to literaturoznawczyni, historyczka sztuki i komparatystka, która ukończyła Uniwersytet Warszawski z trzema dyplomami magisterskimi z filologii polskiej, historii sztuki oraz italianistyki. W 2018 roku obroniła doktorat z wyróżnieniem na Wydziale Literatury Polskiej UW. Jej badania koncentrują się na interdyscyplinarnych i porównawczych studiach, w tym na relacjach między słowem a obrazem, współczesnej literaturze włoskiej, europejskim malarstwie nowożytnym, ikonografii, krytyce sztuki oraz tłumaczeniu. Jej artykuły ukazały się m.in. w "Tekstach Drugich", "Ruchu Literackim", "Przestrzeniach Teorii" czy "Tekstualiach".