Eda. Szkice o wyobraźni i poezji

Pięcioczęściowa rozprawa jest poetyckim zapisem doświadczeń Edy Ostrowskiej, wprzęgniętym w krytyczno-literacki dyskurs. Rozdziały noszą tytuły: "Outsiderka", "Grafo-mania", "Szpital", "Ciało", "Syn", co sygnalizuje kluczowe tematy jej twórczości, ujęte już w pierwszym zetknięciu z książkami autorki "Letycji u miecznika". Pierwsza część służy jako wprowadzenie, prezentując Ostrowską jako postać odrębną, nieprzystającą do panującej rzeczywistości. Poetka, nie znajdując zrozumienia ze światem, ucieka w przestrzenie "narkotyczne", a doznawane halucynacje po zażyciu różnych substancji przekształca w wiersze. Wyłania się z nich wędrujący podmiot, balansujący na krawędzi życia i śmierci, co szczególnie widoczne jest we wczesnej twórczości Ostrowskiej.

Druga część książki omawia ponowne wydanie jej dziennika w 2013 roku, z którego usunięto niektóre fragmenty z edycji z 1983 roku. Wyłaniająca się stąd kategoria grafomanii jest ujmowana jako furor poeticus, niekontrolowany szał pisania, będący dla Edy formą autoterapii, pozwalającą przetrwać w wrogim świecie. Trzeci szkic koncentruje się na szpitalu psychiatrycznym, który Ostrowska uznaje za miejsce schronienia. Analiza tego zagadnienia sięga do koncepcji Michela Foucaulta, który traktuje szpital psychiatryczny jako "heterotopię kryzysu" oraz "dewiacji".

Rozdział zatytułowany "Ciało" ukazuje poezję autorki "Śmiechu i łaski" jako wyraz głęboko sensualistycznego podejścia, uwikłanej w cielesność, utrapionej przez mężczyzn, Boga, oraz świat. Temat macierzyństwa, jeden z najbardziej przejmujących wątków w twórczości Ostrowskiej, jest rozpatrywany w ostatnim rozdziale "Syn", wyraźnie zaznaczony także w późniejszych tomach, jak "Wierszownik".