Dziewczyna w lustrze

"Maszyna wspomnień” to historia bezimiennego mężczyzny, który stracił miłość swojego życia, a teraz opracował maszynę, która umożliwia zmianę wspomnień i tworzenie nowych. Pomysł ten wydał mi się bardzo fascynujący i ciekawy, zwłaszcza, że sam wynalazca stawia granice i mówi, że nie każde wspomnienie jest warte zmiany. Chce zmienić momenty, które zawsze sprawiają, że zastanawiasz się "dlaczego nie powiedziałem/zrobiłem tego" i odświeżyć pamięć o chwilach, które wyblakły. Ponieważ sam ma tragiczną przeszłość, o której opowiada w krótkich słowach, człowiek automatycznie popada w refleksję i zastanawia się, czy są wspomnienia, które chciałby zmienić lub uzupełnić. Osobiście uważam, że pomysł wynalezienia takiej maszyny jest dość ekscytujący i wierzę, że mogłaby mieć jakieś zastosowanie - pod warunkiem, że się jej nie nadużywa. Zakończenie historii nie jest do końca happy endem, ale na pewno jest bardzo sympatyczne i podobało mi się.

"Dziewczyna w lustrze" ma zupełnie inny klimat niż pierwsze opowiadanie. Już sam początek jest nieco przerażający. Kobieta w dniu ślubu zostaje wciągnięta do lustra i nie może się uwolnić pod wpływem własnych sił. Mam mieszane uczucia co do zakończenia historii – z jednej strony kończy się dobrze, jednak dla mnie dość przygnębiająco. Narracja była dla mnie w zasadzie budząca lęk i ciągle wyobrażałam sobie, co się dzieje za lustrem. Musiałam się też zastanowić, jak ja bym się zachowała. Szczerze mówiąc, nadal nie wiem. Nie bardzo mogę sobie wyobrazić jedną lub drugą opcję. Szkoda, że Cecelia Ahern wykorzystała ten pomysł tylko na krótkie opowiadanie.

"Dziewczyna w lustrze" to książka składająca się z dwóch opowiadań, oba na swój sposób dające do myślenia. Czyta się dobrze, ale i szybko, gdyż całość nie ma nawet 100 stron. Opowiadania są zwięzłe i nie zagłębiają się tak bardzo, jak by się chciało. Tak naprawdę nie ma wyjaśnień dla żadnego z tych zdarzeń, maszyna została wynaleziona przez przypadek, a dziewczyna po prostu zawsze tam była. Po prostu szkoda, że obie historie nie dostały większego tła. Cecelia Ahern jest najbardziej znana ze swoich wzruszających, a czasem także zabawnych powieści. Odważyła się także na krótsze formy i nie tylko pod tym względem przełamuje ona pewne bariery w swoim piśmiennictwie, bo zwłaszcza drugie opowiadanie zupełnie nie pasuje do jej klimatu z powieści romantycznych. Zbiór „Dziewczyna w lustrze” jest ciekawym tworem i wartym przeczytania dla fanów pisarki. Dla pozostałych pewnie już nie, choć pomysły na fabuły dają radę ?

Mamy do czynienia z krótką książka – zaledwie 96 stron – więc jej przeczytanie zajmuje naprawdę krótką chwilę. Jak jasno wynika z opisu „Dziewczyna w lustrze” ma w sobie dwa opowiadania i oba nie mają w sobie dużo sensu. Ale nie muszą :D

Pierwsze opowiadanie jest o kobiecie w dniu jej ślubu, jej babcia zawsze zakrywała lustra w jej domu i zabraniała jej patrzeć w nie od kiedy była dzieckiem. Akurat w dniu ślubu Lila, główna bohaterka, musi zdecydować się odsłonić jedno z luster, co niesie za sobą pewne konsekwencje. Nie chcę pisać więcej, żeby nie spoilerować. „Dziewczyna w lustrze” z pewnością ma w sobie element przerażenia. Myślę, że historia mogłaby z powodzeniem zostać rozwinięta do pełnej powieści. Być może po jej skończeniu poczujecie się nieco zdezorientowani i oszołomieni. Historia jest dość niezwykła i jeszcze nie spotkałam się z takim pomysłem. 

Druga historia, „Maszyna wspomnień, była o starym człowieku, który wynalazł maszynę, która może tworzyć nowe wspomnienia. Ale tak naprawdę nie chodzi o tworzenie nowych wspomnień, ale o zmianę wspomnień, zamiast ich usuwania. Mężczyzna był pogrążony w żałobie od czasu śmierci swojej dziewczyny i miał do siebie żal o przeszłość. Pod koniec opowiadania wreszcie zrozumiał, co musi zrobić i zrobił to. Sposób w jaki napisane jest to opowiadanie przypomina mi książki Murakamiego. Historia „Maszyny wspomnień” zagłębia się w to, jak moglibyśmy przebudować nasze wspomnienia, gdybyśmy mieli taką możliwość. To oczywiście temat do dłuuuugich rozmyślań – co wyciąć, co zmodyfikować, a co dodać? 

W obu opowiadaniach bardzo podobała mi się baśniowa otoczka i język, który choć prosty, to w piękny sposób przekazywał uczucia. Wyjątkowa wyobraźnia autorki oraz zbudowane napięcie również były czymś, dla czego warto było dać szansę książce. Cecelia Ahern ma umiejętność przekazywania najprostszych życiowych prawd w formie urzekających i afirmujących tekstów, które pozostają z tobą jeszcze na dłuższy czas po przeczytaniu. „Dziewczyna w lustrze” może nie jest najdobitniejszym przykładem, tego co napisałam, ale z pewnością wpisuje się w to.