Duża dziewczynka

Jako przyjaciółka dziewczyny z lekką nadwagą, jestem poruszona tą książką. Wszystko jest takie realistyczne. Jak rodzice mogą tak źle traktować swoje dzieci tylko dlatego, że nie wyglądają tak jak oni by sobie tego życzyli, nie wpisuje się w uniwersalny kanon piękna?

Wiktoria, główna bohaterka książki jest uważana za dziwaka w swojej rodzinie. Była pierworodną i jej rodzice byli rozczarowani od momentu jej narodzin: pragnęli chłopca, tymczasem urodziła im się dziewczynką. Postanowili, że dziewczynka musi wyglądać jak oni, ciemne włosy, brązowe oczy i musi być drobna na wzór mamy. Tymczasem młoda dziewczynka ma blond włosy, niebieskie oczy, wygląda zwyczajnie i ma nadwagę. Rodzice często komentują, że wygląda jak jej prababcia i bynajmniej nie jest to komplement, podobne epitety mają wyraźnie charakter pejoratywny.

Nic co zrobiła Wiktoria nie było w oczach rodziców wystarczająco dobre. Ukończyła liceum, potem poszła na studia. Zdobyła tytuł nauczyciela - wciąż jednak nie była "dość dobra" dla własnych rodziców. Niedługo potem dostała pracę w Nowym Jorku jako nauczycielka w prestiżowej, prywatnej szkole - jej rodzice nie pochwalali jej wyboru zawodu. Przez całe życie rodzice Victorii stawiają ją na przegranej pozycji, nie tylko nie wspierają, ale widocznie wpływają na jej niskie poczucie wartości. Przy każdej nadarzającej się okazji rodzice wypominają dziewczynie jej nadwagę, nie próbując pomóc dziewczynce, kierując w jej stronę przykre słowa i pozostawiając ją de facto samotną w obliczu problemów. Wiktoria nie może poradzić sobie z krytyką ze strony rodziców, sięga więc po jedzenie.: je dużo lodów i sięga po dodatkowe porcje przy obiedzie, wszystko po to aby się pocieszyć się na chwile lepiej, zapomnieć o krytyce i ciągłym porównywaniu.

W międzyczasie siostra Grace zaręcza się z mężczyzną który w oczach Wiktorii jest mało wartościową osobą. Rodzice są nim zachwyceni jednak pod każdym względem, co po raz kolejny uplastycznia jak dalece główna bohaterka różni się od pozostałych członków swojej rodziny. Mężczyzna przypomina swoim charakterem i osobowością ojca Wiktorii, jest władczy i apodyktyczny. nie pozwala Gracie podejmować żadnych decyzji z wyjątkiem planowania ich ślubu.

Wiem, że wielu osobom ta książka nie przypadła do gustu - porusza ważne problemy, każdy z nas bowiem w przeszłości powiedział lub zrobił cos, co sprawiło innym przykrość, ważne jednak aby umieć zdobyć się na autorefleksje i przeprosić, otrząsnąć się ze schematów powielanych od dawna, spojrzeć na drugiego człowieka nie takim, jakim chcielibyśmy go widzieć, ale takim jakim jest: ze wszystkimi zaletami i wadami.

Warto sięgnąć po tę książkę aby przyjrzeć się procesowi odnajdywania siebie samej przez główną bohaterkę powieści, droga jaką musi odbyć w pewnym sensie dotyczy każdego z nas: emancypacja ma bowiem wiele twarzy, jedną z nich jest bycie sobą w świecie pełnym podobnych do siebie ludzi, goniących za wzorem idealnym lansowanym na mediach społecznościowych czy kolorowych serialach. A Ty jaką drogę obierzesz, czytelniku?

"Duża dziewczynka" autorstwa Danielle Steel to moja pierwsza lektura z gatunku romans/obyczaj, zwykle sięgam chętniej po kryminały i thrillery: czy było warto otworzyć głowę na inny gatunek? Jak najbardziej! Myli się ten, kto będzie tu szukał romansu ze szczęśliwym zakończeniem, to książka przede wszystkim o ludziach, o ich słabościach, pragnieniach, tęsknotach i sile, jaka w sobie znajdują aby iść dalej, gdy się potykają o kłody rzucane im przez życie.

Zycie głównej bohaterki powieści nie jest łatwe - od urodzenia była traktowana źle przez własnych rodziców, często porównywana do rówieśników nie znalazła w nich akceptacji, zrozumienia i mocno przez to cierpiała. Poznajemy jej perypetie na drodze jaką przebyła od czasów dzieciństwa, aż do dorosłego życia, śledzimy jej rozterki, wątpliwości i rozpaczliwie poszukiwania fundamentów dla samoakceptacji, których nie znalazla wśrod bliskich, co odsnieło wielkie piętno na jej dorosłym życiu. To interesujące studium nad wpływem, jaki mają rodzice na swoje dzieci: przyjęto powszechnie za pewnik, że rodzice chcą jak najlepiej dla swoich dzieci, przykładów z zycia nawiązujących do historii opowiedzianej w tej książce znajduję jednak wiele, stąd polecam książkę "Duża dziewczynka" wszystkim, którym wydaje się, że słowa nie ranią równie mocno jak nóź: otóż ranią i historia Meredith jest tego wspaniałym dowodem. Wiktoria jest niejako naznaczona jako ta "inna", wykluczona przez to, ze nie odpowiada przyjętym standardom i wymaganiom własnych rodziców. Przoduje w tych mało wyszukanych komentarzach szczególnie ojciec dziewczyny, który nie próbuje jej poznać, zrozumieć, za to chętnie narzuca swoje ideały, nie poddając ich refleksji mimo upływającego czasu: wszak świat się zmienia, a kolejne pokolenia muszą znaleźć w nim własne miejsce.

Moja ocena dla tej powieści to **** gwiazdki. Podobała mi się pomysł na fabułę i prawdy jakie z niej płyną, autorka porusza bowiem szalenie ważne kwestie związane z relacjami rodziców i dzieci, wpływu tych pierwszych na swoje pociechy na każdym etapie ich życia. Trzymała mnie w napięciu od pierwszego rozdziału, w ogóle się nie nudziłam, wręcz przeciwnie: chciałam wiedzieć jak potoczą się dalsze losy głównej bohaterki, jak daleko sięgnie aby zrewidować prawdy wpajane jej od dzieciństwa, czy znajdzie w sobie siłę aby iść własną, nie utartą przez rodziców ścieżką. Podobał mi się wyszukany, inteligentny sposób ukazania problemów natury psychologicznej młodego pokolenia na podstawie osoby Meredith, - w mojej ocenie warto po tę książkę sięgnąć, mimo lekkiego w odbiorze i przyjemnego do czytania stylu pisania w wykonaniu Steel, jestem pod wrażeniem jak daleko sięgnęła w kreowaniu bohaterów powieści aby uwypuklić skomplikowany proces poszukiwania tożsamości przez człowieka.

Jako przyjaciółka dziewczyny z lekką nadwagą, jestem poruszona tą książką. Wszystko jest takie realistyczne. Jak rodzice mogą tak źle traktować swoje dzieci tylko dlatego, że nie wyglądają tak jak oni by sobie tego życzyli, nie wpisuje się w uniwersalny kanon piękna?

Wiktoria, główna bohaterka książki jest uważana za dziwaka w swojej rodzinie. Była pierworodną i jej rodzice byli rozczarowani od momentu jej narodzin: pragnęli chłopca, tymczasem urodziła im się dziewczynką. Postanowili, że dziewczynka musi wyglądać jak oni, ciemne włosy, brązowe oczy i musi być drobna na wzór mamy. Tymczasem młoda dziewczynka ma blond włosy, niebieskie oczy, wygląda zwyczajnie i ma nadwagę. Rodzice często komentują, że wygląda jak jej prababcia i bynajmniej nie jest to komplement, podobne epitety mają wyraźnie charakter pejoratywny.

Nic co zrobiła Wiktoria nie było w oczach rodziców wystarczająco dobre. Ukończyła liceum, potem poszła na studia. Zdobyła tytuł nauczyciela - wciąż jednak nie była "dość dobra" dla własnych rodziców. Niedługo potem dostała pracę w Nowym Jorku jako nauczycielka w prestiżowej, prywatnej szkole - jej rodzice nie pochwalali jej wyboru zawodu. Przez całe życie rodzice Victorii stawiają ją na przegranej pozycji, nie tylko nie wspierają, ale widocznie wpływają na jej niskie poczucie wartości. Przy każdej nadarzającej się okazji rodzice wypominają dziewczynie jej nadwagę, nie próbując pomóc dziewczynce, kierując w jej stronę przykre słowa i pozostawiając ją de facto samotną w obliczu problemów. Wiktoria nie może poradzić sobie z krytyką ze strony rodziców, sięga więc po jedzenie.: je dużo lodów i sięga po dodatkowe porcje przy obiedzie, wszystko po to aby się pocieszyć się na chwile lepiej, zapomnieć o krytyce i ciągłym porównywaniu.

W międzyczasie siostra Grace zaręcza się z mężczyzną który w oczach Wiktorii jest mało wartościową osobą. Rodzice są nim zachwyceni jednak pod każdym względem, co po raz kolejny uplastycznia jak dalece główna bohaterka różni się od pozostałych członków swojej rodziny. Mężczyzna przypomina swoim charakterem i osobowością ojca Wiktorii, jest władczy i apodyktyczny. nie pozwala Gracie podejmować żadnych decyzji z wyjątkiem planowania ich ślubu.

Wiem, że wielu osobom ta książka nie przypadła do gustu - porusza ważne problemy, każdy z nas bowiem w przeszłości powiedział lub zrobił cos, co sprawiło innym przykrość, ważne jednak aby umieć zdobyć się na autorefleksje i przeprosić, otrząsnąć się ze schematów powielanych od dawna, spojrzeć na drugiego człowieka nie takim, jakim chcielibyśmy go widzieć, ale takim jakim jest: ze wszystkimi zaletami i wadami.

Warto sięgnąć po tę książkę aby przyjrzeć się procesowi odnajdywania siebie samej przez główną bohaterkę powieści, droga jaką musi odbyć w pewnym sensie dotyczy każdego z nas: emancypacja ma bowiem wiele twarzy, jedną z nich jest bycie sobą w świecie pełnym podobnych do siebie ludzi, goniących za wzorem idealnym lansowanym na mediach społecznościowych czy kolorowych serialach. A Ty jaką drogę obierzesz, czytelniku?

"Duża dziewczynka" autorstwa Danielle Steel to moja pierwsza lektura z gatunku romans/obyczaj, zwykle sięgam chętniej po kryminały i thrillery: czy było warto otworzyć głowę na inny gatunek? Jak najbardziej! Myli się ten, kto będzie tu szukał romansu ze szczęśliwym zakończeniem, to książka przede wszystkim o ludziach, o ich słabościach, pragnieniach, tęsknotach i sile, jaka w sobie znajdują aby iść dalej, gdy się potykają o kłody rzucane im przez życie.

Zycie głównej bohaterki powieści nie jest łatwe - od urodzenia była traktowana źle przez własnych rodziców, często porównywana do rówieśników nie znalazła w nich akceptacji, zrozumienia i mocno przez to cierpiała. Poznajemy jej perypetie na drodze jaką przebyła od czasów dzieciństwa, aż do dorosłego życia, śledzimy jej rozterki, wątpliwości i rozpaczliwie poszukiwania fundamentów dla samoakceptacji, których nie znalazla wśrod bliskich, co odsnieło wielkie piętno na jej dorosłym życiu. To interesujące studium nad wpływem, jaki mają rodzice na swoje dzieci: przyjęto powszechnie za pewnik, że rodzice chcą jak najlepiej dla swoich dzieci, przykładów z zycia nawiązujących do historii opowiedzianej w tej książce znajduję jednak wiele, stąd polecam książkę "Duża dziewczynka" wszystkim, którym wydaje się, że słowa nie ranią równie mocno jak nóź: otóż ranią i historia Meredith jest tego wspaniałym dowodem. Wiktoria jest niejako naznaczona jako ta "inna", wykluczona przez to, ze nie odpowiada przyjętym standardom i wymaganiom własnych rodziców. Przoduje w tych mało wyszukanych komentarzach szczególnie ojciec dziewczyny, który nie próbuje jej poznać, zrozumieć, za to chętnie narzuca swoje ideały, nie poddając ich refleksji mimo upływającego czasu: wszak świat się zmienia, a kolejne pokolenia muszą znaleźć w nim własne miejsce.

Moja ocena dla tej powieści to **** gwiazdki. Podobała mi się pomysł na fabułę i prawdy jakie z niej płyną, autorka porusza bowiem szalenie ważne kwestie związane z relacjami rodziców i dzieci, wpływu tych pierwszych na swoje pociechy na każdym etapie ich życia. Trzymała mnie w napięciu od pierwszego rozdziału, w ogóle się nie nudziłam, wręcz przeciwnie: chciałam wiedzieć jak potoczą się dalsze losy głównej bohaterki, jak daleko sięgnie aby zrewidować prawdy wpajane jej od dzieciństwa, czy znajdzie w sobie siłę aby iść własną, nie utartą przez rodziców ścieżką. Podobał mi się wyszukany, inteligentny sposób ukazania problemów natury psychologicznej młodego pokolenia na podstawie osoby Meredith, - w mojej ocenie warto po tę książkę sięgnąć, mimo lekkiego w odbiorze i przyjemnego do czytania stylu pisania w wykonaniu Steel, jestem pod wrażeniem jak daleko sięgnęła w kreowaniu bohaterów powieści aby uwypuklić skomplikowany proces poszukiwania tożsamości przez człowieka.