Dialektyka oświecona. Fragmenty filozoficzne

Wydana po raz pierwszy w 1947 roku, „Dialektyka oświecenia” powstała w burzliwym okresie II wojny światowej i jest jednym z pierwszych dzieł badających przemiany życia publicznego, w których myśl staje się przekształcona w towar, a język przybiera formę jego reklamy. Ta książka stała się inspiracją dla wielu postmodernistycznych krytyków rozumu współczesnego, takich jak Zygmunt Bauman, Michel Foucault czy Jean-François Lyotard. W zawartych tutaj esejach i notatkach filozoficznych, autorzy dokonują dogłębnej analizy niepożądanych wyników rozwoju nowoczesności, a także wyrażają krytykę kultury masowej, która z tego powodu powstaje.

Oświecenie, które w szerokim ujęciu postrzega się jako rozwój myśli mający na celu wyzwolenie człowieka z lęku i uczynienie go władcą własnego losu, nieoczekiwanie prowadzi do sytuacji, gdzie w pełni oświecony świat staje się nieoczekiwanie miejscem triumfującego nieszczęścia.

Max Horkheimer (1895-1973), wybitny psycholog i filozof, pełnił funkcję dyrektora Instytutu Badań Społecznych we Frankfurcie. Jego twórczość, dostępna także w Polsce, obejmuje takie dzieła jak „Krytyka rozumu instrumentalnego” (2007) oraz „Społeczna funkcja filozofii. Wybór pism” (1987). Theodor W. Adorno (1903-1969), równie wpływowy filozof, socjolog i teoretyk muzyki związany z frankfurcką szkołą, znany jest w Polsce z książek takich jak „Dialektyka negatywna” (1986) oraz „Minima moralia” (1999).