Czerwona katorga 1923-1932

Od połowy XV wieku do początku XVII wieku piwowarstwo przeżywało swój złoty wiek, charakteryzujący się dynamicznym wzrostem produkcji i konsumpcji piwa, wyprzedzającym rozwój demograficzny tamtego okresu. Granica między regionami winiarskimi a piwowarskimi przesunęła się na południe, co sprzyjało rozwojowi przemysłu piwowarskiego dzięki postępowi technologicznemu i rosnącej wiedzy na ten temat. Rzeczpospolita była jednym z krajów z uznaną tradycją piwowarską, słynącym szczególnie z doskonałych piw pszenicznych, określanych jako białe, które cieszyły się ogromnym uznaniem.

W tamtym czasie, Kraków był największym ośrodkiem produkcji piwa w Rzeczypospolitej. Wybitny historyk Stanisław Kutrzeba łączy początki krakowskiego piwowarstwa z okresem lokacji miasta oraz kolonizacją niemiecką, zwracając uwagę, że ich hasła wolności, oszczędności i czystości nieodłącznie towarzyszyły obecności piwa. Rzemiosło piwowarskie było najważniejszym zajęciem w Krakowie, o czym świadczy liczba około 140 browarów oraz wiele słodowni i karczm w mieście.

Historia krakowskiego piwowarstwa to dzieje ludzi – zarówno tych urodzonych w Krakowie, jak i przybyszów z innych części Rzeczypospolitej oraz spoza jej granic. Poprzez ich opowieści można prześledzić rozwój piwowarstwa jako integralnej części polskiej tradycji. Aleksander Jelski w XIX wieku zauważył, że choć technika piwowarska jest kluczowym aspektem tego zagadnienia, to historyczne informacje o tym narodowym napoju oraz jego roli w kulturze nie są pozbawione wartości. Jest więc nadzieja, że te refleksje okażą się interesujące dla tych, którzy z zaciekawieniem spoglądają w przeszłość.