Córka Azrai T.1

Dylogia "Córka Azrai" narodziła się z dziecięcej fascynacji, głębokiej więzi z ojczyzną, zachwytu nad morzem oraz podziwu dla podwodnego świata. Od najmłodszych lat urzekały mnie syreny, zarówno jako symbol tajemniczego piękna, jak i bogactwo morskiej fauny i flory. "Córka Azrai" to baśń, która, jak każda dobra opowieść, odzwierciedla fragmenty rzeczywistości: przeżycia, historie, myśli i emocje, które były mi bliskie w trakcie mojego życia. Książka oferuje zarówno przygodę, jak i portret codziennego życia mieszkańców Ukrainy podczas nie najłatwiejszych lat 90. XX wieku, wplecione w dziewczęce marzenia o morzu. Szczególne miejsce zajmuje w tej opowieści Morze Azowskie, które od dzieciństwa czarowało swoim urokiem, życiem i zdrowotnym działaniem. Jednak nie ograniczam się jedynie do tego akwenu – inne morza i oceany również mają swoje miejsce w fabule. W tym magicznym świecie młoda syrenka odkrywa swoją drogę, pełną niesamowitych przygód i nowych znajomości. Niestety, obecnie Morze Azowskie i część Morza Czarnego są zdominowane przez siły okupacyjne, co spowodowało zniszczenie wielu urokliwych kurortów mojego dzieciństwa i młodości, eksterminację unikalnej przyrody oraz ogromne ludzkie straty. Budowa mostu krymskiego, pomimo sprzeciwów międzynarodowych ekologów, prowadzi do poważnego ograniczenia bioróżnorodności, przemieniając morze w ogromny masowy grób. Pomysł na "Córkę Azrai" dojrzewał we mnie przez lata, ale dopiero po 2014 roku, gdy musiałam opuścić swój dom z powodu okupacji, zdecydowałam się przelać go na papier. Była to chęć upamiętnienia i dzielenia się z innymi tym, co najlepsze w mojej ojczyźnie. Kiedy Jacek Izworski poinformował mnie, że przypadkiem znalazł książkę online, przetłumaczył ją na polski, była to niesamowita niespodzianka. Fakt, że ktoś nie tylko przeczytał moją pracę, ale postanowił podzielić się nią z rodzicami, był dla mnie niezwykły. To w 2019 roku domknęłam i uporządkowałam drugą część dylogii. Później, Jacek Franco Horęzga poinformował mnie, że książka może zostać wydrukowana w Polsce, co było dla mnie wspaniałą wiadomością. Następnie nastał 24 lutego 2022 roku, a jedną z myśli, które mnie wtedy wspierały, było to, że moja baśń o dobroci, człowieczeństwie i wierze w ludzi żyje dalej gdzieś za granicą. Wsparcie od polskich przyjaciół okazało się niezwykle budujące, pokazując, że w Polsce żyją osoby o niesamowitym sercu, pełne empatii i człowieczeństwa. Nie umiem promować własnej pracy, jednak jestem wdzięczna wszystkim, którzy pomogli młodej syrence dotrzeć do nowych czytelników. Z miłością, Oksana Usenko