Coraz bliżej albo coraz mniej

Nazwisko Józefy Hennelowej często kojarzy się z pojęciem Kościoła otwartego. Chociaż interpretacje są różnorodne, bliska mi jest ta, którą w swoich pismach przywołuje papież Franciszek, utożsamiając to pojęcie z Kościołem miłosierdzia. Taka właśnie empatia i troska, o jakiej mówi papież, płynie z każdej strony tej książki.

Rozważania zawarte w tym zbiorze pełne są paradoksów. Mimo że przybierają formę felietonów, charakteryzują się one precyzyjnością argumentacji, jednocześnie poruszając pytania o uniwersalnym charakterze, które wynikają z aktualnych wydarzeń. Teksty te cechuje jasność przekazu, ujęta w ramach bogatego języka polskiego.

Jednakże największym paradoksem jest sama treść tych tekstów. Hennelowa porusza w nich zagadnienia związane z byciem członkiem Kościoła oraz częścią narodu, co dla niej oznacza nieustanne zadawanie kluczowych pytań i podważanie norm oraz stereotypów, które są powszechne. W tej książce Józefa Hennelowa ukazuje się jako jedna z najwnikliwszych obserwatorek współczesnego życia w Polsce.