Chrześcijanie i Żydzi w doktrynie politycznego islamu

Po śmierci Mahometa, chrześcijanie i żydzi znaleźli się pod całkowitą dominacją na obszarze Arabii, co naznaczyło relacje między islamem a tymi religiami na kolejne 1400 lat. Sposób, w jaki Mahomet wchodził z nimi w relacje, stał się wzorcowym postępowaniem dla kolejnych muzułmanów, ponieważ każdy aspekt islamskiej doktryny opiera się na jego przykładowym życiu.

Początki działalności Mahometa w Mekce wiązały się z jego twierdzeniem, że jego objawienia pochodziły od anioła Gabriela - tego samego, który przemawiał do Mojżesza. Pozycjonował się jako kolejny prorok wpisujący się w żydowską tradycję prorocką. Koran, równocześnie, odnosi się do Dnia Sądu, co jest zaczerpnięciem z koncepcji chrześcijańskiej. Dlatego w niektórych aspektach islam można postrzegać jako herezję obu tych religii.

Późniejszy okres w Medynie to czas, kiedy Mahomet podjął działania przeciwko chrześcijanom i żydom, prowadząc do ich podporządkowania poprzez dżihad. Również arabscy politeiści zostali zredukowani do poddanych lub wyeliminowani w procesie dżihadu.

W islamie istnieje dualistyczne podejście do kwestii traktowania innych wyznań. Z jednej strony uznaje się ich za braci w wierze Abrahama, z drugiej jednak postrzega jako przeciwników, którzy powinni być ujarzmieni. Pojęcie dżihadu wobec Izraela jest nie do pojęcia bez zrozumienia islamskiej perspektywy na temat chrześcijan i żydów.