Bieguny

W "Cudzych pieśniach" Grzegorza Marcinkowskiego odnajdujemy się w świecie pełnym enigmatycznych, ulotnych fragmentów, które odbierają nam możliwość bezpośredniego wyrażania siebie. Każdy wiersz przenosi nas w sferę niejasnych rozpoznań, ledwo uchylonych scen, w których autor analizuje sytuacje i stany. Znajdujemy tu skoncentrowane wypowiedzi, które zdają się jedynie sugerować, co może wydarzyć się w chwili zetknięcia z przedstawianą rzeczywistością. Dzieje się tak w mistrzowskim rozdziale "O wypadkach", gdzie komunikacja z drugim człowiekiem jawi się jako daremna i w pewien sposób tragiczna. Marcinkowski rezygnuje z realistycznego przedstawiania rzeczywistości, zamiast tego skupia się na nieustannie zmieniających się relacjach z nieznanym. Jego poetyka polega na wyciąganiu ukrytych znaczeń poprzez kodowanie języka w metaforycznych strukturach, które ujawniają się w zmiennej formie, oferując czytelnikowi kolejne ruchome objawienia. Taki tok narracji wymusza szybkie zmiany przebiegu akcji, wyciągane z narracji, która wielokrotnie się załamuje. Marcinkowski wprowadza czytelnika w stan, gdzie to, co obce, staje się bardziej oswojone, nie tracąc przy tym swojej tajemniczości. Jego twórczość można więc odczytywać jako sumę osobistych zmagań z bezwładem obcości, gdzie cisza staje się labiryntem, a poszukiwania są wplecione w śpiew.

Maciej Melecki