Białe noce

W pozornie sennej, małej miejscowości u podnóża gór, gdzie czas zdaje się niemal zatrzymany, dzieją się rzeczy, które burzą spokój. W książce Urszuli Honek, codzienność nabiera niepokojącego klimatu – nieuchwytne zagrożenie czai się pomiędzy zwykłymi zdarzeniami. W upalne dni ktoś umiera we własnym łóżku, inny spada ze skarpy, a jeszcze ktoś inny błąka się w ciemnościach. Te połączone opowieści tworzą sieć, która chwyta czytelnika, stawiając przed nim pytania o granice między rzeczywistością i obłędem. Narracja miesza się z perspektywami bohaterów, a czas płynie nielinearnie, prowadząc do nieuchronnego zatracenia zmysłów pośród górskich dolin, gdzie mrok zagarnia przestrzeń.

W książce, jak zauważa Dorota Wodecka, odnajdujemy kontrasty: jasne pejzaże Beskidów i ciemności ludzkiej duszy, miłość, szaleństwo, samotność oraz zdradę, które pętają losy bohaterów niczym fatum. Honek oferuje nam nie tylko zbiór opowiadań, ale raczej frapującą narrację, która niczym film dokumentalny ukazuje brutalny realizm przemieszany z pięknem. Niektóre postaci zapożyczone z jej poezji zyskują tutaj więcej przestrzeni, aby rozwijać się i zatapiać w tkliwej introspekcji.