Autobiografia w sensie ścisłym, a nawet umownym

Jerzy Pilch (1952-2020) w swojej autobiografii, wzbogaconej o archiwalne zdjęcia z Wisły i rodzinnego albumu, przekształca czas utracony w czas odzyskany poprzez dar opowiadania historii. Jak podkreśla autor, to, co umyka naszej pamięci lub nie potrafimy opisać, w zasadzie nie istnieje.

Autobiografia Pilcha jest wyjątkową narracją, którą sam autor uznał za kanoniczną, jedyną wartą podzielenia się z innymi. Tworząc ją, Pilch celowo ograniczył liczbę opisanych zdarzeń z zewnętrznej warstwy swojego życia. Uczynił to, aby podkreślić głębszą warstwę, która jest kluczem do jego tożsamości i wizji świata. W tej narracji uznaje dzieciństwo w Wiśle za mitologiczną przestrzeń, a przeprowadzkę do Krakowa jako moment wpisania się w rzeczywistość historyczną.

Mimo że może się to wydawać nieprawdopodobne, Pilch od dziecka był sceptyczny. Nie rozumiał, skąd pochodzi jego sceptycyzm. Żadne miejsce nigdy nie spełniało jego oczekiwań, nie znaleziono ziemi obiecanej ani krainy mlekiem i miodem płynącej. Jerzy Pilch nie poszukiwał drogi do wymarzonych krain, ponieważ nie wierzył w ich istnienie.