Anioł i prokurator

Romans między prokuratorem Apolinarym a Lukrecją, doktorem psychiatrii, zaczyna nabierać intensywności, gdy niespodziewanie pojawia się ona w jego codziennym życiu oraz w jego kancelarii. Ich wspólne przeżycia zdają się być symbolicznie odzwierciedlone przez lustro w stylu rokoko, które staje się nieodłączną częścią ich doświadczeń. Choć Apolinary fascynuje Lukrecję swoją charyzmą, postrzega go jako osobę o zbyt powierzchownej perspektywie, zwłaszcza gdy formułuje swoje opinie w Sądzie Okręgowym. W odpowiedzi, Lukrecja chce go wesprzeć, analizując różne typy osobowości. Okazuje się jednak, że prawo jest bardziej skomplikowane niż można by przypuszczać, a granica między prawdą a kłamstwem bywa nieoczywista. Ich romans odsłania przed nimi niespełnione pragnienia oraz związki między światem wyobraźni a rzeczywistością.

Relacja z Weroniką, tajemniczą artystką i projektantką wnętrz, ma kluczowy wpływ na perypetie Lukrecji. Dramatyczne przeżycia Weroniki wciągają Lukrecję w rolę adwokata, przez co symbolicznie zamienia się miejscami z prokuratorem. Mimo to, Apolinary pozostaje wierny swoim przekonaniom i ufa własnej ocenie sytuacji. Lukrecja ostatecznie dostrzega, że dla Apolinarego sala sądowa jest niczym scena teatralna, gdzie prokurator gra rolę widza, zaangażowanego w różne dramatyczne kwestie, a prawda odnajduje się dopiero w relacjach poza zawodowym życiem.