Absolutna teraźniejszość

Krystyna Krzemieniowa podjęła się przekładu tekstu, który zgłębia relacje między sztuką a teoretyczną refleksją estetyczną, analizując z jednoczesnym dystansem istotne kwestie filozofii sztuki. Autorzy, tacy jak Schelling i Hegel, kładli akcent na psychologicznym aspekcie sztuki, co często sprowadzało się do analizy świadomości estetycznej. Przynosiło to raczej psychologiczną, niż czysto estetyczną, wnikliwość. Tymczasem podniesiono tezę podkreślającą znaczenie zrozumienia doświadczenia estetycznego; chodzi o esencję przeżyć estetycznych nie jako wariacji stanu psychicznego, ale jako unikalny stan istotny dla sztuki samej.

Wprowadzenie rozróżnienia między „sztuką” jako fundamentem teoretycznej estetyki a szeroko pojętą filozofią sztuki było krokiem w stronę definiowania autonomii estetyki. Odstępując od bezpośredniego odniesienia do życia, zarówno sztuka, jak i teoria estetyczna mogą funkcjonować niezależnie od codziennej realności. Choć istnieje związek między życiem a sztuką, to nie zawsze jest on prosty do uchwycenia. Tak jak sztuka nie jest prostym odbiciem życia, tak teoria estetyczna nie staje się automatycznie rzecznikiem codziennych doświadczeń.

Teoria estetyczna jest zdolna do zrozumienia i wyjaśnienia transformacji kulturowej, unikając pułapek hedonizmu i estetyzacji codziennego dyskursu. Nie daje się również zwieść powierzchownym powrotom do historycznych narracji pełnych ukrytych, metafizycznych spekulacji na temat dziejów. Kluczowy punkt przemian jest związany z aiestesą, czyli postrzeganiem estetycznym, co czyni teorię estetyczną fundamentem rozumienia współczesnej epoki. Milczenie filozofii w kontekście sztuki nie wynika z braku odpowiedzi na problemy życia, lecz z przewagi sztuki nad filozofią w konceptualnym ujęciu rzeczywistości.