42 lata pustyni

Darek stworzył książkę, która zaskoczyła mnie swoją głębią i śmiałością, mimo że początkowo odkładałem jej lekturę na później. Chociaż myślałem, że znam dobrze jego historię, okazało się, że ta publikacja to niezwykle szczera i otwarta refleksja nad jego życiem, od młodzieńczych lat pełnych niepokoju i buntu, aż po dojrzałość obarczoną porażkami, ale może i zwycięstwami.

Gdyby książka ta miała stać się filmem, z pewnością byłby to obraz dla dorosłych, pełen intensywności i autentyczności związanej z przełomem czasów PRL i nowej, wolnej Polski. Jednakże, odbieranie jej wyłącznie jako sensacyjnej opowieści to spłycenie jej istoty.

W rzeczywistości, Darek nie był jedynym autorem tej książki. Powstała przy współpracy, jest zarazem surowa i nowoczesna w swoim stylu. Wspólnota św. Pawła modliła się o powodzenie dla niego i jego anonimowego współtwórcy, aby ten projekt udało się zrealizować i wydać.

Ostatecznie, książka ta jest manifestacją wewnętrznej tęsknoty człowieka, który po ponad czterech dekadach poszukiwań odkrywa coś, czego tak naprawdę nie był świadomy, że szuka. To dowód na to, że można odnaleźć drogę, nawet jeśli nie jest się pewnym celu.