12 miesięcy w sztuce

Piotr Wojciechowski w swoim wstępie porusza fascynujące zagadnienie różnorodności postrzegania czasu. Nasza rzeczywistość jest bowiem podzielona pomiędzy czas linearny, który przypomina nieustannie pędzącą rzekę, oraz czas cykliczny, kojarzący się z rytmicznymi powrotami natury. Czas linearny, jak strumień samochodów mijających nasze okna, popycha nas ku niepewnej przyszłości, wiążąc się z możliwością odkrywania i dążenia do nowych celów. To czas, który cenią pionierzy, politycy czy dziennikarze, dążący do przodu w nieznane. Z drugiej strony mamy czas cykliczny, utożsamiany z naturalnym biegiem pór roku. To on wyznacza życie rolników, pszczelarzy, czy nauczycieli, dla których kolejność następujących po sobie sezonów stanowi mapę ich działalności. W cyklicznym wymiarze znajdujemy ukojenie w przewidywalności — wieczne powroty bzu, cynii i astrów przypominają, że życie toczy się w powtarzalnym rytmie, co napawa spokojem i poczuciem stabilności.