Żądlak

„Liczenie na innych ludzi pieprzy w głowie. W życiu jesteś zawsze sam i lepiej naucz się to lubić.”

Jaki był Wasz ulubiony film za młodych lat?
[ reklama @wydawnictwo_vesper ]

ŻĄDLAK to moje pierwsze spotkanie z twórczością Roberta McCammona. I choć słyszałam, że jest to autor powszechnie ceniony, ja musiałam zacząć od jednej ze słabszych książek.

Opis książki mnie zaintrygował, i mimo że nie sięgam z reguły po takie książki, czułam, że to może być to. Jednak chybiłam. Mimo ciekawego opisu i pomysłu na fabułę, który mógł być naprawdę nietuzinkowy, powieść szybko staje się przewidywalna i nudna.

Akcja rozgrywa się w wymierającym teksańskim miasteczku, miejscu pełnym napięć społecznych i przemocy, z którego każdy pragnie uciec. Pojawia się tajemnicza istota, dziewczynka i Żądlak. No i oczywiście kosmici. Brzmi ciekawie? Może na pierwszy rzut oka, ale fabuła rozwija się zbyt wolno. I właśnie tempo jest jednym z największych problemów tej książki - jest ona zwyczajnie za długa.

McCammon próbuje łączyć elementy horroru, scifi i westernu, jednak uważam, że chciał zrobić za dużo i wyszedł lekki przerost formy nad treścią.

Nie pomaga też fakt, że bohaterowie są jednowymiarowi i stereotypowi – buntownik z małego miasteczka, ojciec pijak bez perspektyw, a mieszkańcy Inferno to zbiorowisko typowych postaci z horroru klasy B.

Książka próbuje budować napięcie, ale powtarzalność schematów sprawia, że trudno się w nią zaangażować. Żądlak, choć kreowany na przerażającego łowcę, nie wywołał we mnie większych emocji – jest po prostu kolejnym antagonistą bez szczególnej osobowości. Sceny akcji są momentami dynamiczne, ale nie na tyle, by uratować całość od grania na jednym tonie.

Może gdybym przeczytała tę powieść 15-20 lat temu to może może. Jednak teraz przywodzi mi na myśl stare filmy o kosmitach, których nie lubię. I z tą książką także się nie polubiłam.