Zabójczy miliarder. Brutal Billionaire. Tom 1

Szczerze mówiąc, rzadko trafiam na romans, po którym nie wiem czego się spodziewać po kolejnej stronie, ale „Zabójczy miliarder” wytrącił mnie z równowagi już po kilku rozdziałach. I wcale nie dlatego, że fabuła jest jakoś szczególnie skomplikowana. Problem tkwił raczej w tym, że moje nastawienie zmieniało się kilka razy w trakcie czytania. Zaczynałem z myślą, że dostanę klasyczną historię o bogaczu i ambitnej dziewczynie, a dostałem coś, co momentami bardziej przypominało obserwowanie eksperymentu społecznego niż romans.

Najpierw kilka słów o tym, co działa. Holt. Gość jest tak konkretnie napisany, że nie miałem problemu uwierzyć w jego wpływy, podejście do ludzi i absolutny brak skrupułów. Facet jest typem, który nie musi nic krzyczeć ani się popisywać, żeby było wiadomo, że ma władzę. Jego wejście do historii od razu ustawia ton powieści. I powiem szczerze, że gdyby nie Holt, książka straciłaby połowę charakteru. Ta postać niesie ją bardziej niż wątek romantyczny.

Brystin jest przeciwieństwem Holta, ale nie w taki sposób, który mnie jakoś zachwycił. Niby ambitna, niby wie czego chce, niby mocno stawia na siebie. Tylko że jej wybory kompletnie do tego nie pasują. Raz rozważa własny program, raz narzeka, że musi coś udowadniać, a chwilę później wchodzi w relację, która wygląda jak zaproszenie do skandalu na pełnej. Czy to było realistyczne? W sumie tak. Czy było to logiczne? No tu już mam wątpliwości. Jej zachowania przypominały mi kogoś, kto mówi że chce stabilizacji, a jednocześnie celowo podpala własne życie. To męczyło i emocjonalnie i fabularnie.

Sam układ między tą trójką jest napisany nieźle, chociaż nie wszystko trzyma równowagę. Są momenty, kiedy napięcie działa. Są sceny, w których autorka naprawdę umie uderzyć w emocje. Ale też są takie fragmenty, że musiałem sobie zrobić przerwę, bo pacing skakał jak w teleturnieju. Raz wszystko leci w zawrotnym tempie, raz ciągnie się jak w zapomnianej telenoweli. I to właśnie sprawiło, że miałem poczucie nierówności, takiej trochę sinusoida pod każdym względem.

Trzeba jednak przyznać, że Laurelin Paige potrafi pisać monologi wewnętrzne tak, by naprawdę czuć co siedzi w głowach bohaterów. To jeden z większych plusów książki. Dzięki temu Holt nie staje się pozą, a Brystin nie jest tylko marudną ambicjonistką. Bez tego pewnie byłbym dużo bardziej krytyczny.

Jeśli chodzi o sceny dla dorosłych, są wyraźnie oznaczone i nie ma co ukrywać, że kierowane są do dojrzałego czytelnika. I chociaż niektóre fragmenty balansują na granicy uprzedmiotowienia, to jednak ktoś dorosły zrozumie, że to fikcja i pewna stylizacja. Młodsi czytelnicy totalnie odpadają, bo sens tej książki polega też na analizowaniu moralnych szarości, a nie na czytaniu pikantnych scen.

Teraz najważniejsze, czyli ocena. Nie mogę powiedzieć, że jestem zachwycony. Nie mogę też powiedzieć, że jestem zawiedziony. Mam wrażenie, jakby plusy i minusy wzajemnie się zneutralizowały. Holt robi robotę i ciągnie całość w górę. Brystin mocno mnie irytowała i w wielu momentach psuła odbiór. Fabuła miała świetny potencjał, ale momentami przepalała własną energię. Za to dynamika między bohaterami naprawdę potrafiła wciągnąć.

Podsumowując, dla mnie to książka ze środka stawki. Nie uważam żeby była zła, ale też nie wniosła nic takiego, co wywróciłoby moje czytelnicze oczekiwania. Mimo to uważam, że warto sprawdzić samemu, bo akurat w tym przypadku dużo zależy od tolerancji czytelnika na kontrowersyjne wybory bohaterów. Jeśli lubicie romans z dużą ilością emocjonalnego chaosu, wpływowych facetów i sytuacji, które od samego początku zmierzają w stronę katastrofy, to możecie mieć z tej książki dużo więcej frajdy niż ja.