Wszystko wydaje się niepełne

Czytając poezję Michała Dąbrowskiego, zastanawiałam się, dlaczego nie przelewa tych sugestywnych obrazów na karty opowiadań. Wystarczyłoby przecież dopełnić te dynamiczne sceny szczegółami, a otrzymalibyśmy znakomite historie współczesne. Jednak z czasem zrozumiałam, że jego prace celowo pozostawiają wrażenie niedosytu, umożliwiając nam odkrycie niezwykłości w codziennych sytuacjach, bez zatapiania ich w nadmiarze słów.

Pandemia to czas na refleksje, zarówno te krótkie, jak i długie. Michał Dąbrowski potrafi opisać wspomnienia z dzieciństwa i babci, a także splątane losy znajomości, które z biegiem czasu tracimy. Jego wiersze to podróż, którą odbywamy jak przejażdżkę taksówką lub nocnym autobusem. Przenoszą nas do knajp, na dachy warszawskich wieżowców czy letnich wyjazdów, które stały się jedynie wspomnieniem, gdy drogi życiowe uczestników się rozeszły. W pandemicznych czasach podróżujemy z autorem z pasją, którą dawniej zastępował bierność. Nawet on sam przyznaje, że przeszedł przemianę. Dzięki jego poezji, mimo izolacji, nikt nie czuje się sam.

Michał Dąbrowski, urodzony w Warszawie w 1982 roku, jest uznanym pisarzem, poetą i krytykiem literackim. Absolwent kulturoznawstwa, od 2009 roku współprowadzi audycję „Książki pod lupą”. Jego debiut „Dłoń” z 2011 roku został wyróżniony przez portal granice.pl jako „Książka na Wiosnę 2011”. Następnie, w 2012 roku, opublikował „Transgresję”, a jego monodram „Szczęście” zdobył drugą nagrodę w kategorii dramatu w konkursie literackim im. Stanisława Grochowiaka. Jego prace ukazywały się w wielu czasopismach literackich, a swoje dzieła komponuje w warszawskiej dzielnicy Ochota. Michał jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.