Wieczność świata

Książka stanowi próbę rekonstrukcji i interpretacji intelektualnego sporu pomiędzy Janem Filoponem, filozofem chrześcijańskim z Aleksandrii, a Arystotelesem. Opowiadanie to, opierając się na starożytnych greckich tekstach, bada fundamentalne aspekty fizyki oraz zagadnienie wieczności świata. Centralnym punktem publikacji jest pierwszy polski przekład dzieła Filopona "De aeternitate mundi contra Aristotelem", który ukazuje się w edycji dwujęzycznej, wzbogacając skromny zasób tłumaczeń dotyczących filozofii późnej starożytności.

Czytelnik ma możliwość zbadania, jak Filopon filozoficznie uzasadniał teorię stworzenia świata z niczego (creatio ex nihilo). Autor analizuje jego poglądy przedstawione w istniejących fragmentach traktatu oraz w rekonstrukcjach dzieła opartych na tych fragmentach. Ukazuje także kontekst religijno-filozoficzny ówczesnej Aleksandrii, przybliżając sylwetkę Filopona, jego poglądy i dziedzictwo literackie. Porównuje jego prace z twórczością Symplicjusza, filozofa, który poprzez swoje komentarze umożliwił dostęp do części zaginionych tekstów Filopona.

Ponadto, książka przygląda się Arystotelesowskiej teorii ruchu, koncepcji miejsca naturalnego, idei doskonałości niebios i konstrukcji wszechświata. Porusza również temat odwieczności ruchu, czasu, niezniszczalności nieba, a także zagadnienia pierwszej przyczyny ruchu i Boga. W trakcie prezentacji fizyki Arystotelesa, czytelnicy są świadkami jej krytyki przez Filopona, gdzie przedstawia on argumenty na rzecz tezy, że niebo musi mieć swój początek w czasie.

Integralnym elementem książki jest aneks, który zawiera oryginalne greckie fragmenty komentarzy Symplicjusza, ich polskie tłumaczenia oraz słownik terminów, co stanowi cenne uzupełnienie tej naukowej publikacji.